Black Bombaim + Brötzmann - Black Bombaim + Brötzmann

Clean Feed Records

Wat krijg je als een Portugese instrumentale stonerband samenwerkt met een freejazzlegende als saxofonist Peter Brötzmann?Dit dus. Black Bombaim werkte eerder al samen met Rodrigo Amado, een kernfiguur in de Portugese jazzscène, op 'Live At Casazul' , met Steve McKay (eerder ook al te horen op 'L.A. Blues' van Iggy Pop & The Stooges) op 'Titans' en dus sinds kort ook met levende legende Brötzmann, die altijd openstaat voor nieuwe samenwerkingen, ongeacht of het met William Parker, Hamid Drake of Japanse noisemeesters als Futshitsusha gaat. 

Deze Duits-Portugese samenwerking resulteert in een vijf tracks tellend feest van jazzy psychedelica, een huwelijk van aanhoudende rockriffs en een intensief toeterende Brötzmann. En veel meer moet dat dan niet zijn om de muziekfan onderuit te halen.

Met de maar liefst dertien minuten durende opener Part I wordt meteen al duidelijk dat dit geen album  is voor doetjes. Als luisteraar moet je één en ander gewend zijn. De vlam slaat meteen in de pan; zonder enig mededogen of het moest de korte introductie zijn. Brötzmann toetert erop los en als, na een minuutje of twee, Black Bombaim zich heel even opwarmt trekt dit kwartet zich van niets nog iets aan en speelt het alles in no time aan gort. Dan blijft er enkel de keuze: of je wordt genadeloos in deze onaardse trip meegezogen of je blijft twijfelend aan de kant, peinzend of dit nu echt de moeite loont.

Donkere, vuile, aan Black Sabbath herinnerende gitaarriffs, potente baslijnen en mokerende drumslagen vormen de basis waarmee Brotzmann aan de slag gaat. En dat klinkt overweldigend. Net zoals Brötzmann - naar het schijnt brak hij ooit een rib bij het spelen op zijn sax - dat ook in zijn andere werk doet. Het is ook vooral Brötzmann, die de aandacht naar zich toe weet te trekken, al laat het Portugese trio zich niet doen. En doen ook zij waar ze het beste in zijn.

In wezen is dit een langgerekte suite, annex jamsessie, die wat verkapt is geraakt. Part II laat dan weer een inmiddels warm gespeeld Black Bombaim even de overhand nemen zodat het rockgehalte stevig op peil wordt gehouden. Ook dit is een orgastische track omdat beide partijen elkaar naar hogere regionen spelen. Ongeveer halfweg neemt de gaandeweg volledig ontsporende groove het volledig over en wint het geheel nog eens aan intensiteit en overgave.

En het feest houdt maar aan; ook op het door zware mokerslagen van de drums geïntroduceerde Part III. De bende blijft er op los beuken dat het geen naam heeft, al houden ze het naar het einde toe (Part IV en V) net iets beknopter.

'Black Bombaim / Brötzmann' is het type album waarbij het niet gek lang duurt voor je enkel nog sterretjes ziet; een episch album vol potentie en groove.