Bizhiki - Unbound

Jajaguwar

Iedereen heeft in zijn zoektocht naar zichzelf allicht wel een periode gekend waarin fascinatie voor indianen en de bijhorende spirituele natuurcultus centraal stonden. Moest dat zo zijn, sta dan gerust ook eens stil bij Bizhiki, een trio uit Wisconsin dat bestaat uit native indiaan Dylan Bizhikiins Jennings, Joe Rainey en de multi-instrumentalist Sean Carey (S. Carey), al jaren een geheim wapen in de Bon Iver-clan. Op ‘Unbound’ combineren de heren de typische powwow-zangstijl met traditionele handdrums, vervormde stemaanvullingen en bevreemdende synthesizerscapes. En dat klinkt nogal… bijzonder.

Je kan dus niet naast de hejaaa-hajaaa-hejaaa-keelklanken die hoog-laag, snel-traag het traditionele karakter van deze muziek bepalen. Evenmin als naast het eenvoudige gebonk van de handtrom, in SGC in de cadans van een rituele rondedans, of in Float Black By zelfs als een soort dubbele ritmische, akoestische breakbeat. Maar hoe opgeklopt en aanvurend deze tracks klinken, des te slepender en meer sacraal klinkt opvolger She’s All We Have, een eerder akoestische ode aan moeder natuur met slide, piano en meerstemmige samenzang.

Op die manier blijf je op deze heel erg aparte plaat dus niet vastzitten in het typische indianen-accent, maar krijg je echt een versmelting met iets compleet anders: een muziekstijl die je nog nooit eerder hoorde. Of hoe Bizhiki het zelf omschrijft: “‘Unbound’ is een samenwerking tussen een groep zangers en muzikanten op een bepaalde plaats en tijdstip die ideeën uitwisselen in een open dialoog met veel respect voor natuurlijke bronnen en de generaties van de toekomst”.

Zwaar Beladen, maar dat past natuurlijk bij de tragische historie van de oorspronkelijke stammen van Noord-Amerika. Combineer dat met een fantastische, verheven song als Nashke! en je hebt een goudader vast waarop Peter Gabriels Real World-clan allicht stikjaloers is. 

Toegegeven, het is niet altijd prijs. Soms missen we de esthetiek of het echt spirituele karakter een beetje en komt een ietwat luidruchtige song als Reznews met overstuurde piano en tochtige scapes nogal rommelig over. Ook de bijdrage met moderne live drums en het gitaarspel van Mike Sullivan (Russian Circles) in een plots erg modern rockend Gigawaabamin (Come Through) hoefde niet echt. Gelukkig houdt Bizhiki de wat meer drukke momenten van deze elf tracks kort genoeg om te prikkelen in het mysterie zonder dit bijzondere album uit balans te brengen.