Bishop Gunn - Natchez

Eigen beheer

Het moet allemaal zo snel gaan in deze wereld dat je je elke dag een paar maanden ouder voelt worden. Dat geldt ook voor muziek. Liedjes krijgen al rimpels op het moment dat ze op Spotify verschijnen. Maar dan heb je bands als Bishop Gunn, voor wie het wel allemaal wat trager mag.

Origineel is het waarschijnlijk allemaal niet, maar wat is dat dan nog wel tegenwoordig? Dus waarom al eens niet terugvallen op dat waarvan je weet dat het zijn waarde al bewezen heeft. De blues dus, nu eens aangelengd met een stevige neut rock, dan weer gesuikerd met een klontje soul of gekleurd met een streepje gospel (Alabama). Aanvankelijk is het vooral rock die stevig lonkt naar The Black Crowes zoals in Right There With Me. Travis McCready heeft een stem, die hij prachtig kan laten overslaan en waarin een heerlijke southern wail schuilgaat. En daarmee pakt hij graag uit.

Maar er is meer. In Devil Is A Woman kijkt Otis Redding ongetwijfeld goedkeurend mee over de schouder van deze vier jongelingen. Drew Smithers' gitaar krijgt veelvuldig de slide-behandeling, maar kan evengoed bluesy klagen. Het maakt van dit nummer een waar genot, goed voor menige slow op eender welke dansvloer. En net als je dan denkt dat je Bishop Gunn daarop kan vastpinnen, is er weer de soulpop van Shine om je dooreen te schudden. De blazers maken het in dit geval helemaal af.

Er lijkt hoe dan ook vooral rockersbloed door de aderen van dit kwartet te stromen. Dat bleek al uit de opener Southern Discomfort, maar klinkt ook door in het mooi opgebouwde Silver Street. Met afwisselend zacht en hard wordt de luisteraar spelenderwijs uitgedaagd. Een bekende formule? Zeker, maar hier tot in de puntjes uitgewerkt.

Heerlijk ook hoe de blazers zich opnieuw manifesteren in All The Ways. De achtergrondstemmen maken het helemaal af, uiteraard in combinatie met die intussen al onmiskenbare gitaar. In Wheels is het weer de beurt aan de slide. En in Baby What You Want Me To Do wordt de mondharmonica nog eens bovengehaald (na eerder ook in de opener te zijn ingezet).

Dat het net Mark Neill (The Black Keys) is die hier als producer fungeerde, mag geen wonder heten. Hij leverde hier uitstekend werk dat fris en helder klinkt.

Laat ze de vergelijkingen maar opdiepen. Voor Greta Van Fleet loopt het nu tenslotte ook storm. En intussen blijven wij hier wel van genieten.

Bishop Gunn speelt op 2 maart in Trix.