Bill Ryder-Jones - West Kirby County Primary
Domino
In het voorjaar mag Bill Ryder-Jones mee op tournee met Mumford And Sons, maar eerst staat hij nog gewoon op Glimps in de Sint-Jacobskerk. Waarschijnlijk een van de laatste keren dat je hem in een intieme setting kunt gaan bekijken.
Bill Ryder-Jones is een tweeëndertigjarige songsmid uit het Noordwesten van Engeland die je misschien nog kent van zijn tijd bij The Coral. Met ‘West Kirby County Primary’, een plaat die vorm kreeg op zijn vroegere slaapkamer bij zijn ouders thuis, is hij aan zijn derde soloalbum toe. Weg zijn de piano, het zachte orgeltje en de strijkers die hij nog bezigde op de vorige ‘A Bad Wind Blows In My Heart’. Ryder-Jones kiest nu voor de gitaar.
Na de tournee voor vorige plaat herontdekte hij twee songs die hij eigenlijk voor dat album schreef: Daniel en Sattelites. Hij dacht dat hij er nog wel wat mee kon en werkte ze uit. Ze leveren meteen twee hoogtepunten op voor dit erg coherente album. Vreemd voor een man die lijdt aan een dissociatieve stoornis.
De plaat start nog gezapig. Je kan je zo voorstellen dat Ryder-Jones op zijn bed zit en dit anti-liefdesliedje tokkelt. Maar Two To Birkenhead start al een pak steviger en toont een man die al heel wat meemaakte. “They say that desperate times call for desperate pleasures”, mijmert hij terwijl hij een elektrische gitaar laat grommen. Een echt strafe zanger is hij niet. Zijn stem is amper meer dan gefluister, maar zijn teksten zijn enorm spits en het is bijna niet te geloven dat hij deze plaat zo goed als in zijn eentje inspeelde.
Let’s Get Away Before You Break It is weer een slaapkamerliedje al zit het venijn in de staart. En dan komt het hartverscheurende Daniel. Nooit eerder is verlies zo raak in een liedje verwerkt. En al gaat het over een dubbel verlies (een jongetje verdrinkt en zijn ouders drijven uiteen als gevolg daarvan), toch wordt het nooit klef.
Wat volgt moet amper onderdoen al steekt er nog een song bovenuit en dat is Satellites waarin hij zijn ziekte beschrijft en zijn ex-vriendin alles doet om hem er bovenop te helpen. Tevergeefs helaas. Muzikaal houdt de song het midden tussen Satellite Of Love van Lou Reed en Where Is My Mind van The Pixies. Er zijn slechtere referenties denkbaar, toch?
Vorig jaar leverden The Delines nog een grote verrassing door net voor het eind van het jaar een prachtplaat af te leveren. Dit jaar toont Bill Ryder-Jones met deze intimistische parel aan dat eindejaarslijstjes echt maar aan het eind mogen gemaakt worden. Benieuwd hoe dit live zal klinken, zeker in die grote arena’s waar Mumford And Sons hem mee naartoe zeulen.