Bill Orcutt - Bill Orcutt

Palilalia Records

Op de affiche van het laatste Summer Bummer Festival ontdekten wij Bill Orcutt, ooit met cultband Harry Pussy verantwoordelijk voor een ziedende noiseplaat uitbracht. Maar er is dus meer.

Opener Lonely Woman doet meteen een lichtje branden: Ornette Coleman, maar dan op gitaar! De rauwe gitaarklank is soms woest, maar evengoed zuiver op de graat. Echo's van Marc Ribot, Fred Frith en Loren Connors zijn terug te horen, maar ook de onzuiver opgenomen kalemansblues van Moondog Jr komt in aanmerking. In net geen vier minuten haalt deze dollemansrit je emotionele huishouding door elkaar. Klets boem patat, knockout!

In When You Wish Upon A Star valt het verschil op met het gezapige spel van Bill Frisell. Hier heerst slechts de gitaar van Orcutt, die op onorthodoxe wijze zijn instrument bespeelt en de luisteraar de stuipen op het vege lijf jaagt. Straffe uithaal en echt niet de enige.

Eén van de meest heldere en mooie passages op het album is Ol' Man River. Het is van een weergaloze schoonheid, ondanks de stevige uithalen. Je zou er op basis van de klank alleen al de rivier, die nu eens een stevige loop neemt, en het dan weer zachtjes kabbelende water zo kunnen bijdenken. Ook Nearer My God To Thee prikkelt de verbeelding.

Het duurt even vooraleer je volledig mee bent met het aparte gitaarspel van Orcutt, maar eens dat het geval is, is de liefde groot. Alleen al de titel The World Without Me is gewoon schoon als idee, maar ook de uitvoering telt. En Orcutt bezig horen op zijn gitaar - zoeken, improviseren en de uitweg vinden -is waarvoor we het doen.

Orcutt neemt een handvol klassiekers onder handen, waarna je ze niet eens meer herkent. In die zin levert hij een unieke bijdrage (een understatement!) aan het Amerikaanse lied.

Nog even meegeven dat de pandoering O Platitudes ! één van onze favorieten op dit album vol gitaarimprovisaties is. In een hoek staat Thurston Moore met een duivelse glimlach mee te knikken. Naar het einde toe worden ook Over The Rainbow en Star Spangled Banner naar de eeuwige gitaarjachtvelden gespeeld. Wat een album! Wat een uppercut ! Juicht, liefhebbers van de elektrische gitaar.