Biezen - The Birds Return

EVB

Op latere leeftijd je debuutplaat uitbrengen. Zij, die het doen, hebben stof voor de boeiendste verhalen. Ze leveren op de koop toe vaak nog eens meesterwerkjes af. Het beste voorbeeld is wellicht Charles Bradley, die al tweeënzestig was, toen hij zijn eersteling op de wereld losliet. Erik Van Biesen is bijna tien jaar jonger. Hij is zeker geen groentje in de muziekwereld, maar verblijdt ons nu pas als Biezen met 'The Birds Return', het eerste eigen visitekaartje. Het is er eentje om te koesteren.

Het verhaal van Erik Van Biesen is genoegzaam bekend. Meer dan twee decennia lang de trouwe luitenant van wijlen Luc De Vos: kleurrijk op de achtergrond, waar hij in de luwte van een topentertainer een cruciale schakel was in het radarwerk Gorki. Eerder had hij ook al de sporen verdiend bij onder meer The Paranoiacs. Om maar te zeggen dat het een naam is in de Vlaamse muziekscene. Dat die dan ook reikhalzend uitkijkt naar het debuut van Biezen, hoeft niet te verwonderen.

Het lange wachten loonde zeker de moeite. Die eerste single Hanging In heeft u mogelijk al gehoord. Het is een nummer waarvoor het woord "psychedelisch" is uitgevonden. Het is dan ook de start van een negenendertig minuten durende trip. Een rollercoaster aan emoties, want op de muzikale roetsjbaan, die 'The Birds Return' is, krijg je als luisteraar enkele flinke stompen in je maag. De eerste patat, waar wij niet goed van waren, is Holy Water. Cruciaal daarin zijn de blazers, die je wereld plots lijken te hullen in een nietsontziende duisternis. Op je netvlies branden onder meer beelden van vluchtelingen op zoek naar water. “Holy water is what we need”, zingt Van Biezen en hij doet dat met verve.

Meteen daarna volgt Bring On The Dancing Horses van Echo & The Bunnymen. Dat is alles wat een cover moet zijn: een verbetering ten opzichte van het origineel. De zachte, gemoedelijke stem van Van Biezen past het nummer als gegoten. De machtige gitaarfinale tilt het nummer ook naar een hoger niveau.

Dikke pluim sowieso voor producer Alex Krispin. Qua sfeerschepping creëert hij iets wat we op Belgisch vlak nog niet al te vaak gehoord hebben. Verscheidene songs lijken ideaal om op televisioneel vlak te gebruiken. Zo maken we ons sterk dat Hiding From The Sun gebruikt zal worden in het jaaroverzicht als het over vluchtelingen gaat. Dat Alex Krispin in de entourage van Daniel Lanois zit, is eigenlijk veelzeggend. Fans van Lanois zullen dit album trouwens ook kunnen pruimen.

Zeker de twee slotsongs, die er het hardst inhakken. Misschien zijn het niet toevallig ook twee verwerkingsnummers. Rainy Teardrops verwijst naar het moment dat de kist van Luc De Vos uit de Sint-Pieterskerk komt en er voor het eerst in een week zonnestralen door het wolkendek priemen in Gent. De “Dark Days Are Over” grijpen je in alle eenvoud bij de keel.

En hetzelfde geldt voor het slotnummer Howling Wolf. Het is muzikaal wellicht het simpelste nummer van 'When The Birds Return', maar het doet ons het meest. De vijf tekstregels zijn voldoende voor een krop in de keel. En Erik Van Biesen mag niet de allerbeste zanger ter wereld zijn, hij is er dus wel één die met zijn stem mensen weet te beroeren. Laat dat nu net zijn waar muziek om draait.

Enkel met het titelnummer zijn we niet helemaal mee, maar voor de rest is 'The Birds Return' een uitstekende debuutplaat. Eentje voor fans van Daniel Lanois dus. Meer dan waarschijnlijk ook voor fans van Gorki, maar voor hen zal de aanpassing net dat tikkeltje groter zijn.