Biblical - The City That Always Sleeps

Tee Pee Records

Muziek die zweeft tussen sludge en psychrock en tussen licht en donker; Zo zou je de klanken van het Canadese Biblical kunnen beschrijven. Op het tweede album 'The City That Always Sleeps' gaat dit viertal verder met de eerder ingezette ontdekkingsreis in een universum van geluid en spanning, zonder de rock volledig uit het oog te verliezen.

 

In 2014 liet Biblical de wereld al kennismaken met die formule via debuutalbum 'Monsoon Season'. Met wat fantasie kan de muziek op die plaat als een soort moderne blues gezien worden. Het spookachtige, waarop de band zelf bij aankondigingen zinspeelt, is dan nog niet bepaald dominant. Dat zou op 'The City That Always Sleeps' anders zijn. Volgens zanger en bassist Nick Sewell krioelt het er van de geesten. Dat kunnen geesten zijn van ontvallen personen of voorwerpen, maar ook die van ieders nagelaten daden.

 

In elk geval zijn de heren op deze plaat de bekende basis trouw gebleven. De twee soorten gitaargeluid, respectievelijk helder en snerpend, wisselen elkaar af, terwijl de songstructuren weer iets boven het allerdaagse uitstijgen. Ook de hoge dosis decibels in opener Mature Themes zorgt voor een soepele aansluiting op de eerste plaat.

 

Maar algauw blijkt die basis alleen het startplatform voor die beloofde zoektocht. Vanaf het derde nummer Regicide neemt het dwalen een aanvang. Echo's en sterk toenemende leegtes tussen klanken drukken een diepte uit die van track tot track steeds meer aan terrein wint. Gierende gitaarflarden zorgen van tijd tot tijd voor een schril contrast. Op die momenten neemt de spanning dus ook toe. Bas en elektronica zorgen af en toe toch weer tijdelijk voor wat harmonie en een iets voller geluid.

 

De vraag is of het door de band beoogde doel wordt bereikt. De suggestie van leegte en duisternis komt weliswaar duidelijk over, maar de zoektocht heeft ook veel van een eersteklas verdwaling. In plaats van opwindend en spannend is het regelmatig lange tijd saai. Nick Sewell klinkt dan ingetogen en inspiratieloos. Maar wanneer de zanger eindelijk los gaat - en dat gebeurt meer dan eens - wordt het toch weer boeiend met zo'n typische schreeuwzang a la Pink Floyd. Het leidt uiteindelijk naar slotstuk House Of Knives, een nummer waarin alles en iedereen weer op scherp staat. De thuisbasis is weer bereikt.

 

En zo lijkt Biblical op 'The City That Always Sleeps' op twee gedachten te hinken. Daardoor blijft de plaat schemerig en kan die onheilspellende sfeer nooit echt op ons neerdalen. Maar de interessantere momenten doen vermoeden dat een nieuwe poging in de toekomst wellicht meer succes zal hebben.

 

Beluister hieronder een uitgebreid gesprek met Nick Sewell op de podcast van Danko Jones vol touranekdotes en achtergronden bij het album.