Bibio - BIB10

Warp Records

Deze intro van de perstekst van Bibio wilden we je toch niet onthouden: “I like contrast between my albums. When I finish an album, I crave doing something different for the next one.” Lol. Op de tiende plaat houdt de folktronica-artiest uit Wolverhampton geen enkele rode draad strak en reist hij van discofunk naar mijmerbluestronica en van gitaarpop naar psychedelica.

Beschouw 'BIB10' dus maar als een soort van muzikale wereldreis. Weliswaar eentje waarbij de elektronische component net iets meer de duimen moet leggen voor synth- en drumpatronen, maar vooral ook de gitaar – de menselijke factor dus. En dat gaat natuurlijk ook over de zang, want op deze tiende release mag je het doen met slechts een paar instrumentaaltjes. Ook met die stem houdt Bibio zich trouwens niet vast aan één timbre.

In de heerlijk doezelende, met gitaar kronkelende opener Off Goes The Light zalft hij zachtjes, terwijl de opvolgende discokraker Potion met hoge falset fel wordt ingekleurd. Een opvallend Rain And Shine waart dan weer in een soort van Khruangbin-roes met bluespsychedelica, oosterse accenten van viool en een ontwapenende ideale schoonzoonzang.

Als er dan één constante in ‘BIB10’ zit, is het wel die van feelgoodness en optimisme, vertaald in swingende downtempo grooves, een permanente gloed van gemoedelijkheid en songs zonder complexiteiten. En misschien ook verrijkt met behulp van veel herkenbare seventies-, eighties- en ninetiesaccenten. Dit album zit in elk geval lekker in het hoofdje. Bewijs? Dan vragen we je even om de instrumentale gelukzaligheid van Sharratt te beluisteren. Hoe je met een eenvoudige beat, ondersteunend baslijntje en de juiste bluesy gitaarlicks toch de hele wereld tot in de eeuwigheid aan het swingen kan brengen.

En dat maakt het allemaal des te indrukwekkender, want deze kleurrijke plaat met gitaar als duidelijk basisingrediënt, is voor vijfennegentig procent ingespeeld door Stephen James Wilkinson zelf. En daar zitten soms verdomd ingewikkelde partijen bij. Enkel de opvallende Amerikaan-Hawaiiaan Olivier St Louis mag tweemaal aan de micro plaatsnemen en sluit na elf tracks dit album indrukwekkend af met een loepzuiver soulmoment als Fools.

De kameleon uit de Warpstal heeft zichzelf dus alweer heruitgevonden. Ditmaal om dankzij veel snaarwerk in volledige zorgeloosheid en warmte het jubileumalbum te vieren. Een feestje dat halfweg misschien een beetje aan het doezelen gaat, maar sowieso hoog de lucht in schiet. Mooi. Mooi. Mooi.