Bewider - Dissolve

5ive Roses Press

Een bezig bijtje is het blijkbaar wel, de producer Piernicola di Muro. Geheel naar de traditie van Italiaanse drukte, schiet deze artiest alle kanten uit door zowel projecten van kortfilms, documentaires soundtracks als elektronische dansmuziek op touw te zetten. Dat laatste gebeurt onder artiestnaam Bewider en mikt met tweede langspeler ‘Dissolve’ op een breed, internationaal publiek.

Dissolve

Grappig genoeg is van die zuiderse drukte weinig merkbaar op deze plaat. ‘Dissolve’ is zelfs een toonbeeld van dosering, rust en evenwicht. Daardoor kan de plaat het gerust stellen met slechts zes tracks; voldoende om te overtuigen en de honger stevig aan te wakkeren. Stoppen op een hoogtepunt, heet dat dan.

Slechts twee keer werkt Bewider met vocale invulling; en dan nog eerder spaarzaam. Tegen het einde van de plaat mag het wat somber en donker, voluit mannelijk; in het begin is de klemtoon verheven en vrouwelijk. Dat evenwicht, weet u wel. Verder tovert de producer met gemoedelijke melodieën en sfeerlagen, zonder al te veel drukte of details. Daarmee zoekt hij een kruispunt tussen ambient, triphop en wave; een soort van elektro-dance zonder dance. En dat mag met veel liefde; liefde voor esthetiek en thematiek in filmische titels als Horizon, Shaping Lights of Dust Orbs.

De meest frappante, emotiegeladen bijdrage is zonder twijfel Beneath The Sky, waarin Francesca Amati van Amycanbe voor zachte, vocale strelingen zorgt. Een herhaaldelijk “No one else will be like you”, in combinatie met trage breaks, druppelelektronica en strijkers zorgen voor een stevige romantiek, terwijl soundscapes vol reverb weer een beetje vervreemding veroorzaken. Dat laatste zorgt ervoor – net zoals in de overige vijf tracks – dat de verheven feelgood-momenten nooit volledig de overhand nemen. Ook hier toont Bewider weer de kunst van een goede balans via een subtiele opbouw en melodieuze finesse.

En zo komen we ook uit op een mooie eindconclusie. Eentje waarin de eigen bewoordingen van de Italiaan wel passen, wanneer hij beweert een “soundtrack van het leven”, te willen maken. Een leven door een halfroze bril dan, want los van een wat meer stevige, duistere ondertoon bij Dust Orbs met schorre mannenstem en scherende gitaar, zweeft ‘Dissolve’ grotendeels op wolkjes. Tegelijkertijd durft di Muro zijn muzikale blik voldoende verruimen, zonder in complexiteit te belanden. Niets dan pluspunten dus.

14 februari 2017
Johan Giglot