Beth Bombara - It All Goes Up

Black Mesa

Rauw en ongerept als de noordelijke meren die haar thuisstaat omgeven.

Veel noordelijker dan Michigan kan je in de VS niet wonen. De staat, die omgeven is door Lake Superior, Lake Michigan, Lake Huron en Lake Erie, penetreert als het ware Canada. Alleen Minnesota, North Dakota, Montana en de staat Washington liggen nog iets verder die kant op.

Beth Bombara groeide op in de hoofdstad van de staat, Grand Rapids, een stad van een miljoen inwoners, maar verhuisde naar Saint Louis in Missouri, een plek waar haast geen meer te bespeuren valt, maar die wel doorsneden wordt door de machtige Mississippi. Misschien daarom dat de muziek toch vloeiend en puur klinkt. De gitaarnoten in het melancholische Lonely Walls lijken bijvoorbeeld uit het instrument te druppelen. Misschien is het omdat haar eerste instrument de piano was. Of – waarschijnlijker – is het omdat Bombara al een hele poos meegaat. Niet alleen speelde ze jaren in andermans bands (waaronder die van Samantha Crain), de debuutplaat dateert ook al uit 2010. Maar de vier albums bleven hier onder de radar.

Toch kreeg vorige plaat ‘Evergreen’ uit 2019 positieve recensies en werd ze vergeleken met Aimee Mann en Jewel. Ze werd getekend door Black Mesa, het label van M. Lockwood Porter, Anna Ash en Beau Jennings & The Tigers.  Helaas volgde toen corona en dat stond een wereldwijde doorbraak in de weg. Om positief te blijven schreef ze deze plaat bij elkaar met behulp van een oude akoestische gitaar. En ja, die klinkt echt optimistisch, ondanks de omknelling van de pandemie. “I got everything I wanted”, klinkt het in Everyhing I Wanted en in opener Moment wil ze even stilstaan bij de schoonheid die ze rond zich ziet om een polaroidfoto te maken en die te laten drogen in de wind. De eerste woorden in Carry The Weight zijn zelfs: “You don’t have to worry.”

"It All Goes Up", (uit Electricity) is dus als titel niet zomaar gekozen. Samen met echtgenoot Kit Hamon, die een aantal van de songs mee schreef en bas, synths en percussie speelt, maakte ze de meest van zelfvertrouwen bulkende plaat tot nog toe.

Alle songs vallen onder Americana, maar er zit toch behoorlijk wat variatie in. Give Me A Reason klinkt ruw door de scheurende elektrische gitaar, maar Electricity doet denken aan Judee Still en Bridget St. John. Terwijl Get On met de pedalsteel van Eric Henry en de twaalfsnarige gitaar van Karl Kling in de hoofdrol ons lijkt mee te nemen naar het zonnige Californië.

Ook het vermelden waard is afsluiter Fade. Daarop kwam labelgenoot John Calvin Abney op visite bij het echtpaar Hamon - Bombara en leverde hij een smaakvolle bijdrage op een Rhodes-piano. Hier gaat de plaat de overpeinzende weg op. Bombara nadert de veertig en staat even stil bij het ouder worden. Hopelijk brengt ze toch nog veel van dit soort platen uit.