Benjamin Francis Leftwich - After The Rain
Dirty Hit Records
Benjamin Francis Leftwich is een Britse singer-songwriter van klassieke snit. Nina Simone, The Rolling Stones, Nick Drake, Bob Dylan, Elliot Smith, Ryan Adams, Arcade Fire tot en met Bruce Springsteen zijn allemaal invloeden die al opdoken op 'Last Storm Before The Snowstorm', een album dat vergeleken werd met Damien Rice en José Gonzalez. Hij nam ruimschoots de tijd voor de opvolger.
'After The Rain' is een album dat het vast goed doet bij de jongere generaties, die nog nooit van de eerder vermelde songwriters hoorden. Leftwich rekent af met een hoop levenservaringen in de periode na zijn goed ontvangen debuut. Hij verloor zijn vader aan kanker waarna de muzikant zich opsloot in de voormalige woning van zijn ouders met een onuitgesproken doodswens. Op het nippertje zorgde de muziek voor redding.
Zijn nieuwe songs handelen over een glorieuze wederopstanding na een erg negatieve periode. Die turbulente periode is afgesloten. Het leidt tot een album vol akoestische fluisterrock die her en der wat ingekleurd wordt met elektronica.
Dit is een groeialbum vol met liedjes die je misschien bij de eerste luisterbeurten niet direct aanspreken, maar gaandeweg toch in je hoofd nestelen. Goede, doorleefde songs die eerlijk en oprecht overkomen, een kwalitatieve productie, fraai artwork dat de eigen, persoonlijke toets van de muzikant uitdrukt,... Niets werd overgeslagen.
Al van bij opener Tilikum klinkt Leftwich verrassend open en confronterend; met teksten die recht voor de raap zijn, maar soms ook behoorlijk cliché klinken. Muzikaal wordt dat ingekleed met zachte gitaartokkels, gefluisterde vocals en subtiele pianolijntjes (Some Other Arms). Iets verderop, tijdens She Will Sing steekt de zwoelere popsound van The Cardigans de kop op, terwijl Leftwich Kicking Roses opfleurt met sfeervolle elektronica en soundscapes waardoor hij wat in het vaarwater zit van David Gray.
Er is de lichte weemoed tijdens Summer. Iets verderop klinkt de sound van The xx door tijdens Just Breathe, een song die misschien iets te glad en radiovriendelijk is. 'After The Rain' is dan ook geen foutloze rit. Sommige van zijn songs voelen net iets te bedacht in de oren. Weerhaakjes en hooks krijgen we dan weer wel tijdens Cocaine Doll, al schuilt het venijn eerder in de tekst ("You said i've tried all prevention but nothing's coming through") dan in de muzikale omkadering.
Leftwich heeft met Groves zowaar ook een pianoballad in huis, die potentieel vele tienerhartjes zal breken, maar je net omwille van de voorbedachten rade koud laat. De wederopstanding vindt traag maar gestaag plaats (Day By Day). Leftwich kijkt terug hoopvol naar het leven (Immortal) en dat doet hem goed, zoals te horen is op het poppy Mayflies. En met het akoestische Frozen Moor sluit hij zijn fluisterpop/rockplaat af, al is er nog een open deurtje: een heel klein, hoopvol niemendalletje dat hem en het publiek tijdens zijn tournee vast met een smile naar huis stuurt.
Leftwich heeft een rotte periode achter zich, maar die heeft hij met dit album gelukkig van zich af geschreven. 'After The Rain' is een degelijk album, al bij al toch het beluisteren waard.