Benjamin Clementine - I Tell A Fly

Virgin Records

De Britse zanger, componist en dichter Edmonton Benjamin Clementine geeft een nieuwe wending aan zijn carrière met 'I Tell A Fly', de opvolger van het fel bejubelde en met een Mercury Prize gewaardeerde 'At Least For Now'. 

Toen Benjamin Clementine in 2013 voor het eerst van zich liet horen, hoorde je eigenlijk vooral een artiest met een grote honger naar zingen en performen. En net zoals alle grote artiesten, zocht soulrevelatie Clementine verder naar innovatie en vernieuwing. 'I Tell A Fly', waarvoor hij de regie van schrijven tot productie zelf in handen nam, bevestigt het uitzonderlijke talent van Clementine.

Openen doet hij met het diep doorvoelde Farewell Sonata, een fraai stukje klassieke muziek dat uit een muziekdoosje afkomstig lijkt. Niet meteen iets dat je met Clementine zou associëren, maar toch weet de componist met zijn invloeden van Satie en Debussy meteen te verrassen en indruk te maken. Halfweg gaat de song een andere richting uit, dat van vocaal experiment, om vervolgens terug te keren naar dat rustgevende streepje klassiek.

In het wat chaotische, uitbundige God Save The Jungle speelt hij met uitersten. Met excentrieke, vocale laagjes en samples maakt hij duidelijk dat hij niet zomaar een opvolger wil afleveren. De vocale uithaal halfweg is ronduit magnifiek. Het nummer verwijst naar Calais, maar ook de situatie in thuisland Engeland komt er met de knipoog richting Sex Pistols niet volledig ongeschonden uit. Ook later hoor je echo's van de actualiteit in Phantom Of Aleppoville, waarin ook zijn talent voor compositie uit de verf komt.

In zekere zin is 'I Tell A Fly' gewoon een nieuw debuut, waarin hij behoorlijk wat risico's neemt. Hij is er de man niet naar om zichzelf te herhalen. Aan de basis ligt een piano; enerzijds is de uitwerking daarvan poppy (Jupiter of Ode From Joyce) en anderzijds soms best experimenteel (ParisCor Blimey of Better Sorry Than A Safe). In One Awkward Fish stoeit de tegenwoordig terug in London wonende artiest zelfs met drum'n'bass en horen we echo's van David Bowie ten tijde van 'Earthling'.

Niet toevallig is de rode draad doorheen dit album vervreemding. Om dat thema te tacklen, nam Clementine zich voor om het album uit te werken als een toneelstuk met verschillende karakters en stemmen. Het gaat niet alleen om Clementine zelf, maar om de dingen die hij uitdrukt. In het dromerige By The Ports Of Europe zoekt hij met speelse toetsen gaandeweg de grens met bombast op om te vervolgen met de intimiteit van Quintessence.

'I Tell A Fly' is een bijzonder album dat uw aandacht verdient. Dit is geen gemakkelijk verteerbare pop, maar een integer, coherent geheel van een unieke kunstenaar en performer.