Ben Howard - I Forgot Where We Were

Island Records

Het tweede album van verlegen folkpopfenomeen Ben Howard lag eind oktober in de platenzaak. ‘I Forget Where We Were’ scoorde goed tot erg goed in de recensies. Maar geef toe, op de radio was het behoorlijk stil rond de man van hits als The Fear. De single Conrad kreeg dan wel airplay, Howard evenaarde er zijn vorige succes niet mee. Hoe zit het, Ben? Forgotten where you were?

Wanneer we ‘I Forget Where We Were’ voor het eerst beluisteren, valt de stijlbreuk met het vorige album, ‘Every Kingdom’, onmiddellijk op. Eindigde het vorige openingsnummer Old Pine met een opzwepende akoestische gitaar, dan is meeklappen met Small Things wel het laatste waaraan je denkt.

Na iets meer dan een minuut valt het donkere nummer stil: “Has the world gone mad. Or is it me?” Howards stem grijpt je bij de keel en sleurt je naar de duistere kamers van zijn ziel. De toon is gezet. Op elektrische gitaar met echo deze keer.

Op deze nieuwe plaat laat Howard zijn reputatie van radiovriendelijke singer-songwriter helemaal varen. Hij dompelt de hoogtes, en vooral laagtes, van liefdes- en vriendschapsrelaties onder  in een sombere sfeer. Die donkere kant kwam in ‘Every Kingdom’ vooral in de teksten naar voor. Op de nieuwe plaat begeeft hij zich ook in zijn muziek op meer ingetogen paden – terug naar de stijl van ‘The Burgh Island EP’.

Als luisteraar voel je dat meteen. ‘I Forget Where We Were’ is namelijk geen plaat die de aandacht zal trekken. Na het meeslepende titelnummer valt de tokkelende gitaarpartij nog op in In Dreams. Maar als je niet oplet, kabbelt de plaat dromerig verder. Tot je pas vier nummers later – aan het einde van het prachtig aanzwellende End of the Affair – weer wakker wordt geschud. Als je mee wil surfen op de nieuwe golven van Ben Howard, is er maar één boodschap: luisteren, herbeluisteren en ontdekken.

In plaats van op het succes van zijn vorige plaat verder te gaan, kiest Howard nu voor donkere nummers met diepgang. Een sound die ook live overheerst. Getuige Howards doortocht in een uitverkocht Vorst Nationaal: met  hier en daar een hit, overwegend nieuw gesloten materiaal, amper bindteksten en magere visuele effecten.

Kortom: Ben Howard is charmant (tiener)idool af. Of de schuchtere zanger daar zelf wakker van ligt, valt te betwijfelen. Wij zien hem muzikaal graag verder in zijn ziel afdalen met zijn sfeervolle en diepzinnige nummers. Zonder volledig te vergeten waar hij was natuurlijk.