Ben Folds - What Matters Most

New West Records

De beste platen zijn degene, die je pas na een bepaalde tijd gaat waarderen. Een cliché zo oud als de (pop)muziek. En toch is dit er zo eentje.

Wij hebben een zwakke plek voor Ben Folds. Dat heeft een aantal redenen. Dat twee van onze kinderen er gek op zijn, is er daar één van. Maar er is meer. Er schuilen immers meerdere persoonlijkheden in de man. Er is de grappenmaker, de rocker, de liefhebber (en schrijver) van klassieke muziek, … En dan heb je nog de songwriter, die er nog altijd in slaagt om je te verrassen. 

Nochtans waren wij de eerste keer, toen we 'What Matters Most' hoorden, er niet meteen ondersteboven van. Het leek vooral te gaan om iets wat we van hem al gehoord hadden. Maar dat klopt dus gewoon niet. Er zit immers veel meer in deze plaat. En hij laat hier bovendien nog een kant van zichzelf zien: de twijfelaar.

Maar eerst even over de muziek. Clouds With Ellipses (ft. Dodie) lijkt verdacht veel op iets wat we eerder al hoorden. En toch, als je die vorige plaat dan op legt, lijken er nogal wat verschillen te zijn. Opener But Wait, There's More is bijvoorbeeld helemaal iets anders dan wat we vooraf al van hem kenden. Alsof hij teruggrijpt naar de melodieën van seventiesgroepen als The Carpenters of zelfs vroeger, iets dat we ook op leken te kunnen maken uit afsluiter Moments, waarvoor hij de hulp kreeg van Tall Heights, die trouwens momenteel steevast in zijn voorprogramma speelt. Ook onverwacht zijn de rijke arrangementen, waarmee Exhausting Lover is gelardeerd. De blazers zijn een absolute meerwaarde.

Maar feit is dat Ben Folds niet meer de angry young man is, die hij was, toen hij zijn jeugdtrauma's met de nodige humor kwijt kon in Ben Folds Five. Wel is hij een man, die meegaat met de tijd en helemaal aangeeft hoe moeilijk het is om in dit tijdperk te leven. Hij wijst ons er dan ook op in het titelnummer: “But in these days of overwhelming change / I just wanna know what I want / Bеcause I only seem to know what I don't”. Het is trouwens niet het enige nummer waarin hij zo eerlijk is met zichzelf.

Her en der wordt beweerd dat dit Ben Folds' beste album is. Daarvoor is het waarschijnlijk nog te vroeg. Maar dat het een bijzondere plaat is, dat staat wel vast.