Bell Orchestra - House Music

Erased Tapes Records

Bijna tien jaar is het geleden dat Bell Orchestre nog eens van zich liet horen. Daar zijn redenen voor, maar die doen er uiteindelijk niet toe. Want er is nieuwe muziek. En wat voor muziek!

U mag het gegeven 'House Music' letterlijk nemen. 't Is te zeggen: de muziek voor deze plaat werd allemaal opgenomen in één house, dat van Sarah Neufeldt, met name, die alle muzikanten verdeelde over de verschillende kamers van haar huis en hen liet improviseren. Het resultaat is de score van een kleurrijke natuurdocumentaire of een sfeervolle film noir of gewoon bij je eigen hersenspinsels.

Hoewel deze plaat in de verste verte niks met house als genre te maken heeft, is de ritmiek in een song als House toch te vergelijken met dansmuziek. Steeds weer terugkerende thema's zorgen voor een soort van trance, waarbinnen dan andere instrumenten worden losgelaten. We willen zelfs niet speculeren wat voor instrumenten er allemaal te horen zijn, ook al herken je uiteraard een viool, een cello of een contrabas en zijn de percussie en de drums prominent aanwezig, het is het geheel, de samenvloeiing, de contaminatie waar het om gaat.

Postrock is een term, waaraan moeilijk te ontsnappen valt, hoewel deze muziek niet verwant is aan het werk van een band als Godspeed You! Black Emperor. De nummers zijn veel bondiger, korter, gebalder in de eerste plaats en de politieke context ontbreekt ook grotendeels. Maar spannend is het desondanks. Je kan jezelf met gemak verliezen in deze muziek, voor ons altijd een pluspunt.

Aan de andere kant, om terug te komen op die lange nummers, zou je de plaat wel kunnen opdelen in twee gehelen, twee bewegingen als het ware. Een songtitel als Movement duikt waarschijnlijk niet toevallig op. En je vindt in Movement ook thema's terug die al opdoken in House, maar hier dan aangevuld met stemmen.

In het eerste deel zitten er hints naar bluegrass (Dark Steel) en country (de twang in What You're Thinking, de pedalsteel (?) in Movement), maar evengoed oosterse invloeden. Het is de combinatie van dat alles die ervoor zorgt dat je geboeid luistert en je afvraagt wat er nog kan volgen. Omdat er voortdurend van alles gebeurt, raak je nooit verveeld en kan je steeds op zoek gaan naar nieuwigheden. Met All The Time neemt de eerste beweging dan een einde in een festival van cimbalen, die nerveus betokkeld worden.

In de tweede beweging, die start met Colour Fields, zijn de songs langer. En hoewel er nog verwijzingen zijn naar het eerste deel, is er toch ook een soort van stijlbreuk met de blazers die meer het voortouw nemen en de song inkleuren. Dat verandert dan weer in Making Time, waarin je de seconden bijna letterlijk hoort wegtikken of – zo je wil – bijtikken. Ook hier, net als in Movement, wordt er geneuried en hoor je Philip Glass ergens goedkeurend meeknikken. In Nature That's It That's All lijken de geluiden door elkaar te lopen en blijft er nog een mengelmoes van ambient over. Zoals de natuur ook heel de tijd door elkaar loopt en de cirkel rond houdt, tenminste als de mens zich er niet mee bemoeit.

Misschien zijn we al veel te ver gegaan in het proberen ontleden van deze plaat en moet je je gewoon laten overspoelen. Maar als we u nu nieuwsgierig hebben gemaakt, dan is onze missie alvast volbracht.