Be'lakor - Vessels

Napalm Records

Bandnamen, het is me iets speciaals. Het begon met trema’s op vreemde plaatsen, dan kwam iemand op het idee om een -s te vervangen door een –z en tegenwoordig is het ook al mode om –v’s te gebruiken in de plaats van een u. De Australiërs van Be’lakor doen –zoals u ongetwijfeld al gemerkt heeft dan weer een beroep op het weglatingsteken. ‘Vessels’ is al weer de vierde plaat van het melodieuze deathmetalgezelschap.

Vessels



De naam, voor wie het na vier platen nog niet had opgezocht, komt vanuit de virtuele wereld van de Warhammer Fantasy games. Tot daar het gepalaver over de bandnaam. Wie het vijftal uit Melbourne een beetje volgt, weet dat hun albums geen licht verteerbare kost zijn. Dus laten we snel de focus verleggen naar ‘Vessels’.

Voor het eerst heeft de band rustig de tijd genomen om een duidelijk concept uit te werken en dat uit zich onder meer in de lengte van de nummers. Van de acht songs overstijgen er zes vlotjes de zeven minuten. Opener Luma geldt dan nog meer als albumintro en ook de andere uitzondering A Thread Dissolves kan niet echt als een volwaardig nummer beschouwd worden. Ook de songstructuren zijn opmerkelijk proggier en ingewikkelder dan wat we al gewend waren.

An Ember’s Arc beschrijft de reis van een foton richting aarde, zo hebben wij ons laten wijsmaken. De lengte van het nummer zou bovendien ongeveer hetzelfde zijn als de tijd die de zonnestralen nodig hebben om ons te bereiken. Mindblown? Wacht tot je het nummer gehoord hebt. Akoestische stukken en elektrische gitaarmelodieën worden afgewisseld met zware, blastbeat-aangedreven tempoversnellingen. Wanneer je dan denkt aan de outro te zijn aanbeland, moet de apotheose nog losbarsten.

Net iets minder dan een uur loodzware prog zou voor veel muziekliefhebbers wellicht net iets te veel van het goede zijn. Gelukkig voor die mensen wordt het al snel iets minder proggy. De rest van het album zouden we voor het grootste gedeelte onder de noemer melodeath kunnen catalogeren. Dat begint al bij Withering Strands, met haar elf minuten tevens het langste nummer. Ook technisch blijft alles gelukkig even verfijnd.

Wat krijgen we dan nog naar het einde toe? Grasping Light kabbelt grotendeels vooruit op een midtempo dubbele basdrum, maar weet desondanks wel te beklijven. The Smoke Of Many Fires kwijt zich dan weer voorbeeldig van haar taak als afsluiter. Met behulp van twee akoestische tussenstukjes wordt het bijna tien minuten durende werk opgedeeld in drie delen, een truc die trouwens heel het album gemakkelijker te volgen maakt voor luisteraars met een iets kortere aandachtsspanne. Maar geef bovenal de schijf enkele luisterbeurten de tijd om goed en wel door te dringen. Het is nodig en ze verdient het zeker.

14 juli 2016
Nic De Schepper