Beck - Morning Phase

Capitol Records

Je kan eigenzinnig zijn en je kan Beck Hansen heten. Nieuws van het front was er genoeg: producerswerk, soundtracks, losse nummers, aankondigingen, partituren en dit. Waar Daft Punk en Arcade Fire hun toevlucht zochten in uitgekiende marketingcampagnes, gooit Beck gewoon alles online dat hem aanstaat wanneer hij daar zin in heeft. Maar nu is er dan toch een plaat, ‘Morning Phase’, en die kan zonder schaamte naast Sea Change’ (2002) staan.

Beck liet in een interview met Rolling Stone al optekenen dat ‘Morning Phase’ invloeden zou bevatten van The Byrds, Crosby, Stills & Nash, Gram Parsons en Neil Young. Daaruit kon je al afleiden dat hij weer een introspectieve singer-songwriterplaat zou maken. En dat is ook gebleken. Naar eigen zeggen had Beck ‘Morning Phase’ al jaren op het schap liggen en twijfelde hij of de plaat nog wel relevant was. Wij zijn alvast blij dat hij ze alsnog wil delen met de buitenwereld.

Het album komt op gang met strijkers in de intro Cycle en vanaf opener Morning is duidelijk dat ‘Morning Phase’ niet bepaald vrolijk van toon is. Het is niet de bijtende, schurende Beck, maar de zoetgevooisde en depressieve Beck die je te horen krijgt. “Can we start it all over this morning?” klinkt het in Morning over zo’n ochtend dat je enkel maar wil wegrotten in je bed.

Dat Blue Moon als eerste single gekozen is lijkt geen toeval. Het is het nummer dat van bij de eerste luisterbeurt de aandacht trekt. Beck smeekt om hem niet in de steek te laten. En toch heeft de muzikale aankleding van Blue Moon meer van een aangename lentedag dan van een grauwe donkere winter.

Een stuk donkerder wordt het letterlijk en figuurlijk in Unforgiven. Met zijn huilende strijkers, donkere, zware piano-aanslagen en een dreunend trage baslijn het muzikale equivalent van een nachtelijke autorit richting nergens. Op Wave blijven enkel de ijle stem en de strijkers nog over. De song is de wanhoop nabij met indrukwekkend resultaat. Beck bracht het nummer al live met het LA Philharmonic Orchestra.  

‘Morning Phase’ telt met Don’t Let It Go en Blackbird Chain net twee nummers te veel. Of ze staan alleszins op de verkeerde plaats. Het is immers jammer dat het instrumentale aan Wave verwante intermezzo Phase niet meteen op het eerder genoemde nummer volgt om vervolgens over te vloeien in Turn Away. In Country Down wordt de mondharmonica bovengehaald, een instrument dat, wanneer goed gebruikt, echt het verschil kan maken bij dit soort liedjes.

‘Morning Phase’ is mooi, maar net iets te lang en misschien ook een tikkeltje te eenvormig om een meesterwerk te worden genoemd. De plaat is het equivalent van een schrijver, die zijn nieuwste roman voorleest, een boek met hier en daar een hoofdstukje te veel, met hier en daar een nogal makkelijk neergepende zin, maar wel een boek dat aan het einde van de rit aan je ribben blijft kleven. Beck vertelt een verhaal op ‘Morning Phase’ en het zou zonde zijn om hem ergens onderweg te onderbreken.