Beaten By Hippies - Sidetracked In El Paso

Rotkat Records

Hardrock, stoner, grunge, … Waar staat het allemaal voor? Vermoedelijk bakent elk van ons de grenzen van die genres voor zichzelf af. Waar moet je Beaten By Hippies dan in stoppen? Ach, wie maalt erom? Er zijn voldoende redenen om deze plaat een kans te geven.

Want het is duidelijk dat je niet veel nieuws moet verwachten van Beaten By Hippies. Maar is dat dan een probleem? Hell no! Want waar wij elke plaat (en vooral de bijhorende bio's) met het nodige scepticisme benaderen, betrapten wij er onszelf wel op dat wij hier met een lekker vette glimlach zaten te luisteren. In die mate zelfs dat onze wederhelft zich afvroeg of alles ok was. Ze mag gerust zijn: alles is dik ok.

Maar laat ons de band eerst even voorstellen. Beaten By Hippies, dat zijn Bruno Jacobs (bas), Christophe Collin (gitaar), Stephane Legat (zang) en Stephane Verbeurgt (drums). Als ze in 2019 een debuutplaat maken, vinden ze onderdak bij Rotkat Records en krijgen ze toch behoorlijk wat weerklank. Vooral de live shows – er doen geruchten de ronde van paaldansende dames als begeleiding – maken indruk. Geen wonder, want de muziek leent zich bij uitstek tot het uit de bol gaan.

Wat dat betreft, is 'Sidetracked In El Paso' een logisch vervolg op het debuut. Er wordt nog steeds stevig doorgeragd. En dat begint al meteen met de opener (en single) Know For Sure, waarin de riffs je om de oren vliegen en je de band meteen (opnieuw) leert kennen. Er is de rasperige stem van Verbeurgt, die niet het grootste bereik heeft, wel probeert om hier en daar enige nuance in zijn vocalen te brengen (The Fall), maar daar slechts in beperkte mate in slaagt. Respect voor de poging, maar het blijft hoe dan ook de zwakste schakel in het geheel.

Maar daar staat tegenover dat de muziek op deze plaat wel degelijk in de kleren kruipt. En dat geldt echt niet alleen voor de stevige songs. Ook meer ingetogen liedjes als het titelnummer zijn mooi uitgewerkt, vertonen psychedelische trekjes en houden je bij de les. En afsluiter Filter doet ons dan weer aan de gelijknamige band denken (die baslijn lijkt expliciet naar Hey Man! Nice Shot te verwijzen!). De (zowat) veertig minuten van deze plaat zijn uiteindelijk hoe dan ook voorbij voor je er erg in hebt en zonder dat je de neiging voelt om daar iets aan te veranderen.

Dan mag je afkomen met welk argument je wil, in ons boekje heb je dan een goede plaat gemaakt. En die live shows, het lijkt ons alvast dat ze daarvoor echt geen paaldanser(e)s(sen) nodig hebben.