Beastwars - IV

Destroy Records

De weg naar het vierde album van het Nieuw-Zeelandse sludgemetalkwartet Beastwars, kortweg ‘IV’gedoopt, was niet eenvoudig, maar wel intrigerend. 

De vier uit Wellington, Nieuw-Zeeland, brachten drie albums uit in zes jaar tijd en wisten met heavy sludge via de Bandcamp-pagina buiten Nieuw-Zeeland een kleine groep trouwe internationale volgers te bereiken. Maar na drie albums was het verhaal over and out. De welbekende creatieve meningsverschillen en het besef dat er reeds drie albums uitgebracht waren, lagen aan de basis van het einde van de band. Drummer Nathan Hickey verruilde Nieuw-Zeeland voor Londen. De drie overgebleven leden - zanger Matt Hyde, gitarist Clayton Anderson en bassist James Woods - gingen ieder hun eigen weg. Het album ‘The Death Of All Things’ leek het laatste te worden dat de band uitbracht. 

En dan werd er bij zanger Hyde pancreaskanker vastgesteld. De man onderging een zware chemokuur en in de vele eenzame momenten begon hij na te denken over de dingen des levens, de fouten, de toekomst, ... Daags na de laatste chemokuur boekte de band tien dagen in de studio. De ziekte van de zanger plaatste plots de verhouding tussen de bandleden in een ander perpectief en de noodzaak was er om de donkere periode van hen af te schrijven. 

Twee jaar zitten er tussen het laatste optreden en de eerder vermelde tien dagen in de studio, waarin ze acht nummers opnamen. Tekstueel staat uiteraard de donkere periode van Hyde centraal. Tijdens zijn ziekte hield hij een dagboek bij waarin hij zijn gevoelens neerschreef. Uit dit dagboek komen de meeste van de teksten, gaande van de angst om als zesenveertiger van het leven afscheid te moeten nemen tot het euforische gevoel van genezing.

Muzikaal is 'IV' het hardste album uit de reeks. De gitaarrifs zijn snediger dan ooit; drums en bas bulderen zoals het moet en zanger Matt Hyde kraait als nooit tevoren. De urgente stem van  Chris Spencer van Unsane doemt daarbij bijvoorbeeld op. In Storms Of Mars bijvoorbeeld schreeuwt hij in het refrein volmondig de hoop uit om zijn leven verder te zetten. 

De gitaarriff in Omens is fenomenaal. Neurosis en Yob kunnen er jaloers op zijn. Sound Of The Grave is dreigend en This Mortal Decay heeft ritmegewijs iets weg van Black Sabbath, aan wie de band zeker in de tragere stukken plichtmatig is. Like Dried Blood is een gepaste afsluiter en laat horen dat de band meer in de mars heeft dan alleen maar beuken . Met een piano-intro en een episch middenstuk wordt er naar een climax gewerkt. Het lijkt een traditie geworden dat het laatste nummer van de plaat steevast rustiger aanvoelt. Dat was namelijk ook op de vorige albums het geval. 

'IV' is een heftig album van een fantastische band, die zicht helemaal herpakt heeft zonder de eigenheid te verliezen. Nick Keller tekende daarom ongetwijfeld ook opnieuw voor de prachtige hoes. 

Hopelijk staat de band nu helemaal terug op de rails en staan de neuzen opnieuw in dezelfde richting. Roadburn of Desertfest lijkt, wat ons betreft alvast een ideaal onderkomen te bieden.