Bear's Den - So That You Might Hear Me

Communion

We herinneren onze eerste kennismaking met Bear’s Den nog alsof het gisteren was. Door het programma van de Brusselse Botanique snuisteren, op zoek naar de grote namen van morgen en andere intrigerende geluiden. Toen we op de concertpagina van de band kwamen, weerklonk zeemzoete folkmuziek met een melancholisch randje.

 

De afstand tussen debuutplaat ‘Islands’ en dit ‘So That You Might Hear Me’ bedraagt slechts vijf jaar, maar muzikaal heeft de band stevige veranderingen aangebracht. Net als bij collega Mumford is de banjo naar de achtergrond verschoven en eisen synthesizers en elektrische gitaren een hoofdrol op. Opener Hiding Bottles maakt duidelijk wat de verhoudingen zijn, en overtuigt ons quasi meteen. Een valse trage die na een minuut openbloeit en over een heerlijke zomerse swing beschikt. Singlemateriaal!

Op Fossils komen de synths, vergezeld van elektrische drums en een streepje piano, nog prominenter naar voren. Even voelde het voor ons muzikaal te afstandelijk, maar gelukkig grepen Davie en Jones terug naar een folk-gitaartje om een zacht riedeltje te spelen. Of hoe het verleden en heden elkaar perfect aanvullen. Ook Fuel On The Fire is doordrongen van zweverige synths, en bevat een subtiele maar o zo aanstekelijke riff.

De muzikale aankleding, die Breaker/Keeper met zich meebrengt, voelt aan als een emmer koud water in het gezicht. Zachte pianodropjes raken verstrengeld met het warme geluid van fingerpicking. De gelaagdheid van de voorgaande nummers is helemaal verdwenen en maakt plaats voor gelukzalig minimalisme. De heren halen zelfs nog een paar blazers uit de kast. Dan is het hek natuurlijk helemaal van de dam. Er bestaat absoluut geen twijfel over dat dit hét prijsbeest is van ‘So That You Might Hear Me’.

Single Laurel Wreath is naar onze smaak iets te veel single, als u begrijpt wat we bedoelen. Misschien komt het door de overmatige rotatie op StuBru en andere zenders, maar wij laten dit nummer liever aan ons voorbijgaan. Crow gaat vier jaar terug in de tijd, beelden van lange baarden en mutsen flitsen aan ons voorbij. Deze song bewandelt een fijne lijn tussen recyclage en vernieuwing, al neigt het jammer genoeg meer naar dat eerste. Geef ons dan maar een nummer als Conversations With Ghosts. Een zorgeloos  pianomotiefje, een ritme dat aanzet tot meeklappen en een meezingbaar refrein:“If you ever get tired of your conversations with ghosts”. Als er één ding is waar we voorlopig geen genoeg van krijgen, is het dit lied wel.

De blazers mogen nog een keer vol aan de bak op Evangeline. De mix tussen elektrische percussie, gitaar en blazers doen ons bij vlagen aan Bon Iver denken. Niet dat het nummer ooit die mate van experiment in zich draagt, maar het vertaalt het DNA naar duidelijke popmuziek. Uitsmijter van dienst is Blankets Of Sorrow. Een song die wat ons betreft beter had gewerkt zonder percussie, maar wie zijn wij om dat te beweren?

Bear’s Den brengt nog steeds muziek die het best in een klein zaaltje gespeeld wordt. Daar zal een synthesizer of twee geen verschil in maken. Iets wat de band ook zelf leek te beseffen, toen ze halfweg het album de zweverige toetsen weer aan de kant schoven. Of hun muziek ideaal is om op het hoofdpodium van Rock Werchter te spelen, durven we te betwijfelen. Al moeten we toegeven dat de band een pak minder stuurloos klinkt dan de headliner die dag. En wie weet, zijn de rollen binnen een paar jaar misschien omgedraaid?

Bear’s Den speelt op zaterdag 29 juni op Rock Werchter, info en tickets kan u vinden via de website.