bdrmm - I Don't Know

Rock Action Records Glasgow

Wat Conor Murray, Joe Vickers en de broertjes Ryan en Jordan Smith allemaal uitsteken in hun slaapkamer weten we niet, maar dat ze de bio van Tobey Maguire gebruiken als bio van hun band op Spotify getuigt alvast van humor.

Niet dat er verder veel te lachen valt met hun tweede, zogenaamd moeilijke album. Voor debuut ‘Bedroom’ uit 2020 veerden zowat alle recensenten op uit de luie zetel en klapten ze enthousiast in de handen voor dit kwartet uit Hull. Ze werden geprezen om de muzikale skills en de diepte van de muziek en leken helemaal klaar om de wereld te veroveren.

Eén en ander leverde bdrmm immers naast de titel van “shoegaze-beloften” ook een deal op met Rock Action Records, ook de thuis van Mogwai en Arap Strab (om er maar twee te noemen), maar toch konden ze het ijzer niet smeden toen het heet was omwille van Corona en ook omdat ze voor album twee eigenlijk iets anders wilden.

Toch kwamen ze uiteindelijk weer uit waar ze begonnen en namen ze zelfs producer Alex Greaves weer onder de arm. Is er dan niets veranderd? Jawel, de plaat is heel erg gevarieerd en klinkt alsof de band nog altijd zoekende is naar een definitieve sound.

Is dat een probleem? Nee, al is het een beetje moeilijk in de juiste flow te geraken. Er is niets mis met het verklanken van je zoektocht, van je worsteling met de verwachtingen, geschapen met het eerste succes, met je angst voor de toekomst, gebaard door de pandemie. Het levert een eerlijke plaat op.

Opener Alp, één van de meer door synths aangestuurde nummers op de plaat, is meteen een voorbeeldje. “We are forever moving backwards / it seems that there’s no hope”, zingt Ryan Smith. Hij en de band slepen je meteen mee de duisternis in. Gelukkig wacht aan het eind van deze donkere tunnel een nummer met een heerlijke gitaarlick die doet denken aan vroege the xx. Over een lome beat zingt Smith de tekst met zachte stem. Dit is dus veel meer dreampop dan shoegaze, al is de sfeer wel die van zwaar, donker fluweel.

It’s Just Like A Bit Of Blood lijkt die dromerige draad door te trekken, maar doet dat niet helemaal, want na de intro nemen furieuze gitaren het over, net als de twijfels. “Two steps forward, three years back / I hope we find a way to react”, klinkt het. Ondertussen kennen we het antwoord: ja hoor. Ook deze acht nummers mogen er zijn. Zelfs – of zeker -  het meer dan vier minuten, instrumentale Advertisement One.

Het viertal uit Hull levert niet veel nieuw materiaal op de tweede, maar neemt wel steeds de tijd om de nummers helemaal uit te werken. Dit, gecombineerd met eerlijke teksten en de variatie en korrel die de plaat bevat, maakt dat dit werkstuk net daar schuurt waar het jeukt.