BC Camplight - How To Die In The North

Bella Union

Brian Christinzio stapt acht jaar na zijn vorige album terug in het licht, en hoe! Hij schittert meteen als nooit tevoren.

Eerder bracht Christinzio twee platen uit, maar alles ging fout. En hij wist: hij moest weg, ver weg of hij zou in de cel belanden of sterven. Op dat moment woonde hij in Philadelphia, waar hij af en toe meespeelde met The War On Drugs (twee leden van die band zaten ook in de eerste BC Camplight-band) en een gastrol vervulde op ‘Epic’ van Sharon Van Etten – ondertussen dromend van de plaat waarvan hij wist dat hij die in zich had.

Christinzio belandde bij vrienden in Manchester (The North uit de albumtitel) en daar werkte hij twee jaar lang, samen met producer Martin King, aan zijn droomplaat in een oude pastorij in Bredbury. Toen het album klaar was, hoorde hij in een pub John Grant. In hem ontdekte hij een verwante, even donkere ziel met ondanks alles de wil om voort te doen. Hij stapte naar diens label Bella Union en de rest is geschiedenis.

De plaat is immers een nooit eerder gehoorde mix van stijlen. Met toch een paar constanten: ze klinkt warm, vintage en af en toe behoorlijk psychedelisch. Ze is uitnodigend en verwarrend tegelijkertijd, retro en tegelijk futuristisch en net daarom ook intrigerend.

In de teksten (vaak gezongen met een zoete falsetstem) weerklinken noodkreten en spijtbetuigingen over het verleden, maar muzikaal gaat het van zwoele zomerse sixtiespop (Love Isn't Anyones Fault en Thieves In Antigua)  over surfpop (Grim Cinema) tot blanke soul (single Just Because I Love You) en intieme pianoballades, zoals het erg persoonlijke Atom Bomb en Good Morning Headache.

Andere nummers laten zich onmogelijk in een vakje plaatsen. Lay Me On The Floor bijvoorbeeld, dat start met Cubaanse klanken, maar evengoed die sixtiesfeel heeft en zo bizar klinkt als Flaming Lips. Of neem de afsluitende elegie Why Doesn’t Anybody Fall In Love Anymore, die eerst lijkt terug te grijpen naar Christinzio’s oude pianoballadestijl, maar dan ontploft zoals ook John Grant zijn nummers kan laten exploderen.   

Dit album opleggen geeft je dezelfde opgewonden tinteling als wanneer je een verborgen schat vindt. Een zeldzaam gevoel in de hedendaagse muziek. Het maakt van 'How To Die In The North' een eerste, geweldig aangename verrassing in het prille muziekjaar.