Bazart - 2

Pias Records

Anno 2018 is het onmogelijk om geen mening te hebben over Bazart. Er is geen enkele groep in Vlaanderen die de meningen zo verdeeld heeft, die zo geadoreerd en gehaat wordt. Het maakt het er niet eenvoudiger op om onbevangen naar ‘2’ te luisteren en een mening in de ene of andere richting niet te laten meespelen. En toch is dat precies wat we geprobeerd hebben. 

Feit : er is niemand in Vlaanderen die doet wat Bazart doet. Ook de schaalvergroting die de band op twee jaar tijd heeft meegemaakt – van de AB Club naar het Sportpaleis op twee jaar – is niet minder dan indrukwekkend te noemen. En in oktober wacht er opnieuw een Sportpaleis. Het kan alleen maar de druk vergroten die er sinds ‘Echo’ (2016) is gekomen. Er hangt immers veel aan ‘2’ vast voor de jongens van Bazart. Of ze nu willen of niet: er zitten heel wat criticasters te wachten die ervan overtuigd moeten worden dat Bazart geen eendagsvlieg is. Of zoals de recente documentaire was getiteld: ‘Het Begin Voorbij’.  

In die documentaire kwamen we weinig schokkends of onthullends te weten behalve dat een plaat maken traag gaat en een lang en best saai werkje is waarin je je druk moet maken over details – een woord, een zin of een piano, die iets te zacht staat – tot het geheel als een puzzel in elkaar klikt en iedereen tevreden is dat dit het zal worden. Uit ‘Het Begin Voorbij’ onthouden we ook dat ‘2’ over de liefde gaat en dat Mathieu Terryn heeft gemerkt dat zingen over je diepste emoties een grote uitlaatklep kan zijn.

Niets wereldschokkends dus. Wat we van ‘2’ onthouden is dat we meer houden van Bazart op plaat dan Bazart live. Live moet er al snel geroepen of gesprongen worden, wordt het geheel een karaokefestijn of een confettifeest. Op plaat klinkt het toch allemaal meer ingetogen en raakt het drietal meer.

Het synthriedeltje in Intro bijvoorbeeld is aanstekelijk en Mathieu mijmert: “Er raast van alles door m’n hoofd / Weet niet juist wat / Ik hoop dat je me gelooft  /Weet niet juist wat er scheelt.” Dit is een nummer dat niet meteen gebaat is bij een confettikanon. Onze favoriet op '2' is de samenwerking met Eefje De Visser. De stemmen van Mathieu en Eefje blenden mooi en het nummer verhaalt met een zekere wanhoop over een verloren liefde. De tekstregel “Ik zie ons door de scherven heen / Het glas breekt door ons alleen”, is één van de fijnere vondsten op het album.

Die andere samenwerking (met Baloji in Niet Te Dichtbij / Côte À Côte blinkt uit in overbodigheid en ook afsluiter Nodig pakt niet meteen. Maar er is gelukkig ook nog goed nieuws: Vijf Dagen is een topper door zijn anders-zijn. Het nummer is meer uptempo, heeft een refrein met een perfect ritme en een echte gitaar. Ook Het Doet Me Toch Iets is een prijsbeest. Als Bon Iver hetzelfde nummer op zou nemen, zou het langs alle kanten enthousiast worden ontvangen.

Na een klein dozijn luisterbeurten kunnen we besluiten dat Bazart aanstekelijk is en dat de goeie nummers op ‘2’ in de meerderheid zijn. Sommige nummers blijven hangen na één luisterbeurt (Vijf Dagen), maar ook die, waar je niet meteen weg van bent (zoals single Grip (Omarm Me) of Zonde) blijven na voldoende luisterbeurten in je hoofd zitten. Dat is allicht de grote kracht van de band.

Instrumentaal zit er wat Faces On TV in - Jasper Maekelberg was ook verantwoordelijk voor de mix van ‘2’ – maar bij Faces On TV is er meer onderlinge diversiteit tussen de songs, terwijl bij Bazart alle nummers min of meer dezelfde muzikale basis hebben (met overbodige echo’s en te veel Auto-Tune) terwijl de teksten simpel en doordacht tegelijkertijd zijn. Samen klinkt het als een formule, maar wel een formule die alleen zij drie beheersen.

‘2’ is geen plaat voor de eeuwigheid, maar het is wel een betere plaat dan ‘Echo’; een meer volledig album; een plaat, meer dan een visitekaartje. Fans zullen ze er niet mee verliezen en haters zullen ze er niet mee bekeren, maar Bazart heeft wel bewezen geen eendagsvlieg te zijn.