Barzin - Voyeur In The Dark
Monotreme Records
De in Toronto wonende songwriter Barzin heeft in de acht stille jaren voor deze release veel meegewerkt aan filmsoundtracks en documentaires. En dat voel je aan ‘Voyeurs In The Dark’. De droompop van destijds leeft op deze zesde studioplaat in een soort van gelukzalige roes, een ongedwongen melodieuze zaligheid, waarin je met alle plezier als een zeehondje rondwentelt.
Geheime ingrediënten? Lichte, semi-akoestische gitaarsongs met subtiele elektronische touch, een zachte bossanova of broeierige percussie, zang met veel sensualiteit die ons ergens aan Chris Isaak doet denken (maar dan meer ingehouden en zachtmoedig). En natuurlijk een productie met veel ruimte, rust en galm. We hebben opener en titeltrack Voyeurs In The Dark vier keer na elkaar afgespeeld en weten in de verste verte nog niet wat de inhoud in feite is of waar het over gaat.
Versta ons niet verkeerd: Barzin maakt zeker geen inhoudsloze muziek, maar atmosferische droompop met een onwaarschijnlijke lazyness. Waar je gewoon niet naast de sfeer kan. En dat is een luxe. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat bijna de helft van de elf tracks op deze plaat instrumentale intermezzo’s zijn die de droom enkel maar verrijken. En die ervoor zorgen dat het slepende toetsenspel op het toefluisterende Knife In The Water extra zachtaardig binnenkomt. Want een instrumentaal momentje als Golden Stars met fonkelgeluiden, galmscapes en traag strelende gitaaraanslagen kan geen ander doel hebben.
En op die manier sluipt deze plaat dus in alle voorzichtigheid en intimiteit voorbij. “I don’t want to sober up”, zingt Barzin tegen de achtergrond van een licht tikkende drumcomputer en een klagerige slide. Wij vinden dit toch behoorlijk sober. Maar ons ga je zeker niet horen klagen. En wanneer die in een licht swingend en heupwiegend It’s Never Too Late to Lose Your Life nog opgesierd wordt met een fijn kronkelende, jazzy saxsolo neemt ons enthousiasme hierover enkel maar toe.
In alle atmosferische intimiteit hebben we in het neerdrukkende ‘Voyeurs In The Dark’ enkel maar hoogtepunten gevonden. Of hoe een album dat je een dik half uur in een diepe roes onderdompelt, toch zo verdomd mooi en subtiel kan zijn. Bloedmooi en te beluisteren in de hangmat. (Zonder rond te wentelen als een zeehond dan).