Barrie - Barbara

Winspear

Niet te verwarren met het Londense Little Barrie, alstublieft.

Barrie zelf zorgt al genoeg voor verwarring. Amper drie jaar geleden, ten tijde van het debuut ‘Happy To Be Here’, was het nog een vijftal, om een paar maand later plots een soloproject te zijn van Barbara Lindsay. Niet dat de band ruzie kreeg Barrie Lindsay speelde vorig jaar zelfs mee op ‘Charismatic Megafauna’ van Psymon Spine met twee van haar voormalige bandleden, maar ze waren het niet eens over de richting die de muziek uit moest gaan.

En luisterend naar deze soloplaat, weet de frontvrouw het eigenlijk zelf ook niet zo goed. Het ene moment brengt ze sprankelende synthpop, het volgende moment klinkt ze eerder als een folkie, maar – en dat is het goede eraan – ze klinkt altijd wel overtuigend en fris.

Thema’s van de plaat zijn het overlijden van haar papa (de enige die, naast de bank en de overheid, haar al eens Barbara noemde) en de verliefdheid op nieuwe vrouw Gabby Smith (Gabby’s World) die optrad als producer en meer dan waarschijnlijk de inspiratiebron was voor de single waarmee Barrie onze aandacht op wist te eisen. Dig is het soort van nummer dat wij niet beu raken. De opborrelende vreugde om de nieuwe liefde, wordt zo treffend verklankt en we er maar niet genoeg van krijgen. Het is ook het nummer waarop synths en “echte” instrumenten het best bij elkaar passen.

Ook het B-kantje van die single, Frankie, is zo’n nummer dat perfect bij de lente past en energie geeft. Op een voortjakkerende synthbeat droomt ze van een gedeelde toekomst met haar nieuwe partner en een kat en hint ze naar de gezamenlijke voorliefde voor Wichite Lineman, een song van Glen Campbell. “Born with emotion / Pushed into motion”, zijn de eerste woorden van het nummer en passen eigenlijk bij heel de plaat.

Op songs als Jenny, Bully en Harp 2 trekt ze eerder het folkregister open en ligt de nadruk eerder op de akoestische gitaar dan op de synths, ook al verklaart ze in eerstgenoemde de gitaar te haten (“except by you”). In de interlude op Harp 2 duiken zelfs kromme blazers op. Afsluiten doet ze met de intieme pianoballade Bloodlines, waarin ook een dwarsfluit opduikt. De tekst verhult voor een keer niet veel, maar het zou een hommage aan haar vader kunnen zijn: “You go where the hunter goes / but you don’t have a gun”.

Met Quarry mikte Barrie op de fans van Haim en ze klinkt hier ook wel echt zo catchy als de drie zussen af en toe doen, maar in de tekst lijkt ze toch in een meer duistere plaats te zitten: “Dripping blood from your foot at the quarry / Hit bottom and you stay just to scare me / Shouting naked at the rock up above you: / Baby I love you”. Die donkerte zit zeker ook in Basketball, al probeert ze zich daarin zelf moed in te spreken middenin een storm van elektronische geluiden en aanzwellende percussie.

‘Barbara’ is dus een evenwichtsoefening. Eentje tussen intimiteit en openheid in, maar ook tussen pop en folk. Het is bovendien een plaat die blijft boeien, omdat er zoveel op gebeurt.