Baroness - Purple

Abraxan Hymns

Er zijn van die platen die, vanwege een bepaalde voorgeschiedenis in aanloop naar de release, een enorme nieuwsgierigheid opwekken. 'Purple' van Baroness is er zo één. Zo is het de vraag welke sporen het zware busongeluk dat de band in 2012 ternauwernood overleefde heeft nagelaten. Het schrijf- en opnameproces zouden immers een soort verwerkingstherapie zijn geweest. En in welke muzikale richting moeten we het nieuwe werk zoeken?

Die laatste vraag vindt zijn oorsprong in het vorige album 'Yellow & Green'. De eerste set nummers hierop klonk vertrouwd en hield dus het midden tussen metal en radiorock. Maar algauw, nog niet eens uitsluitend op cd twee van die dubbelaar, was er een totaal ander geluid te horen. Een geluid dat niet zo eenvoudig valt te definiëren. Lofi gitaarpop, zo niet duister dan toch schemerig en mystiek. Iets waarop nog best voortgeborduurd zou kunnen worden.

Maar dat laatste gebeurt niet op 'Purple', al komt die bijzondere stijl hier en daar wel in flarden terug. Het stevigere werk overheerst. Men wil duidelijk afrekenen met de angst en de pijn die de band sinds het ongeluk achtervolgt. En dus wordt al vanaf opener Morningstar het beste bovengehaald met stuwende drums en stukken in bijzondere maatsoorten. De band lijkt hier creatiever dan ooit.

Toch is 'Purple' zeker geen terugblik op een reeds voltooide verwerking. Op deze plaat is dat proces nog duidelijk in volle gang. Het meest kenmerkend voor de overdracht van alle emoties is, niet geheel onverwacht, de zang van John Baizley. De man, die bij het ongeluk een arm en been brak, heeft een uitstekende stem voor een tragisch relaas begeleid door vlotte en stevige gitaarmuziek. Het gevaar is wel dat dit geluid menigeen snel gaat vervelen. Vooral omdat bij Try To Disappear het muzikale niveau is gezakt naar de grijze middelmaat waar een band als Baroness normaal toch boven staat. Het klinkt harder dan de bedoeling is, maar tegen de tijd dat de sterkste gevoelens worden besproken in nummers met treffende titels als The Iron Bell, Desperation Burns en If I Have To Wake Up Would You Stop The Rain, hebben we de klaagzang van Baizley onderhand wel gehoord.

Maar gelukkig vindt er ruim voor die tijd op andere vlakken ordeherstel plaats. Kerosene is net zo'n uitgewerkte compositie als Morningstar. Chlorine & Wine en de instrumentale opmaat daarvan, Fugue, halen de diepere sferen van 'Yellow & Green' weer boven. Op zich is dat al boeiend genoeg, maar de huilende gitaar van Peter Adams, een beetje zoals in het langzame gedeelte van Metallica's Orion, is de kers op de taart.

Baroness heeft gedaan wat het moest doen: de schouders eronder zetten en met de opgelopen bagage een monument maken. Het is er eentje geworden, die, afgezien van de genoemde aanmerkingen, in grote lijnen het beste van de band uitdraagt. Mocht de therapie nog een vervolg krijgen, is dezelfde methode beslist aan te bevelen.