Bardo Pond - Under The Pines

Fire Records

Kan iemand de tel nog bijhouden? Het psychedelische sextet uit Philadelphia Bardo Pond vond tussen de gelimiteerde dubbelreleases met genregenoten als Acid Mothers Temple, Guru Guru of Yo La Tengo tijd om een elfde (!) studioplaat in te blikken. Spreekt voor zich dat ook nu weer een scherpe dosis female fronted noiserock te horen is.

Wie het nog niet wist: Bardo Pond speelt graag beauty and the beast. De hoge, zweverige zang of het dwarsfluitspel van Isobel Sollenberger gaat in strijd met de permanent snijdende, klagende gitaarpartijen van de broertjes Gibbons. Heather Nova botst tegen Dinosaur Jr om het in termen uit vorige eeuw samen te vatten. Rauw schurend, overstuurd gitaarwerk met solide melodieën en permanente blueskronkels tegenover die ijle, bezwerende vrouwenkreten; een heilige combinatie voor benevelende resultaten met hoge live-efficiëntie. In trage, heerlijk lange songs zoals een meer dan tien minuten voortslepend Out Of Reach geeft dat ook op plaat een majestueus, psychedelisch spektakel.

Op het kosmische ‘Under The Pines’ maakt de band zich er met slechts zes tracks vanaf; soms zweverig, maar vaak ook met grote grandeur richting overdonderende noise. Het is dan ook verademend wanneer Moment To Moment met slidegitaar en veel kronkelende dwarsfluit wat meer naar boven dan naar beneden toe klimt.

En toch bedwelmt deze plaat niet echt. Daarvoor staan gitaar, drums, fluit en zang wat te los van elkaar. Met de basgitaar als enige, bindende element zonder franjes, klinken de meeste tracks veleer als een klankspel dan als een echte constructie. Bardo Pond presenteert een potpourri van geluiden en elementen waarin niemand echt het voortouw wenst te nemen. Zelfs de zang van Sollenberger blijft haperen in wat betekenisloze kreten.

De echte magie blijft dus afwezig, ondanks de veelbelovende, stevige start die dit schijfje neemt. Maar het sextet verliest zich wel meer in de eigen jams en lijkt moeite te hebben die ook in de studio te kunnen kanaliseren, waardoor het ten langen leste zelfs een beetje gaat zeuren. Het is dan ook weinig verwonderlijk dat ‘Under The Pines’ niet echt een einde kent. De muzikanten houden er gewoon mee op. Zonde, want de plaat heeft echt scherpe momenten en dit gezelschap blijft sterk in zijn unieke gitaarpsychedelica.