Barbarisms - Browser

Control Freak

Muziekrecensent zijn, is soms een hondenjob. Soms moet je zelfs je “darlings killen” en dat is niet leuk, zelfs niet als het maar een beetje is.

Twee jaar geleden kwam het Zweeds-Amerikaanse Barbarisms aanzetten met zijn debuutplaat en ondanks de lo-fi aanpak van Nicholas Faraone en co. vielen we als een blok voor zijn slackerliedjes vol rauwe poëzie, gezongen met een breekbare, maar toch vastberaden stem.

Sinds juni is er ook dit ‘Browser’ en ook al is de aanpak (te) weinig of niets veranderd, toch lijkt dit eerder een verzameling overschotjes van de vorige plaat. Aardige overschotjes, dat zeker, maar de lat was met het debuut toch hoger gelegd.

Opener Heaviest Breather doet nog het beste verhopen. De tekst is een pak raadselachtiger dan wat we van Barbarisms gewoon zijn, maar er zitten wel een paar mooie beelden in en dat jengelende gitaartje en die simpele tamboerijn doen hun bedwelmende werk zonder moeite.

Recentste single Lost Positions biedt een inkijk in de gevoelswereld van Faraone, maar verrassend genoeg klinkt het daarin: “My live was a cup that I filled to the top and then a little more still”. Dit hadden we niet verwacht van een slacker als Faraone, maar misschien kijkt hij terug op zijn prille jeugd, voor hij de wereld rondtrok als moderne troubadour.

Daarna laat de muze Faraone toch wat in de steek en kabbelt de plaat ongevaarlijk verder. Hij probeert melodieuzer te werk te gaan, maar dat gaat ten koste van de spitsvondigheid van zijn teksten en een eenzaam synthlijntje is echt te weinig om dat te verhullen of op te smukken.

En dan komt Ice Storms #2 en weet Barbarisms ons weer dwars in het middenrif te raken met een doodeerlijk nummer over zijn vader, moeder en broer. Ook hier horen we een synthlijntje en deze keer is het wel raak.

Ook afsluiter Tastemaker is een doodeerlijke bekentenis en heeft ook muzikaal voldoende om het lijf om te beklijven: “Oh the negative appreciation,

Hurts you like the love for your dad / Always disappointed, In every itch I ever scratched / So I started digging my claws into another persons back” zingt Faraone en ook verderop doet hij nog een paar bekentenissen. Alleen jammer van het ons nietszeggende beeld “lonely as a tastemaker that only cooks shit”.

Misschien lagen onze verwachtingen na het debuut te hoog, maar ‘Browser’ lost die op enkele nummers na dus niet in en voelen we ons wat als de sporter die wel wint, maar alleen door gebrek aan noemenswaardige tegenstand: een beetje onvoldaan.