bar italia - The Twits

Beggars Banquet Records Ltd

De bandnaam zet je al stante pede op het verkeerde been, want geen zuiderse wijnen en smakelijke pasta’s alhier, maar wel Engelse postpunk uit het donkere, dynamische  vaatje. Opvallende release, want hij volgt slechts een zestal maanden na 'Tracey Denim'. En wederom is het een behoorlijk intrigerend schijfje.

bar italia is het Londense trio Nina Cristante, Jezmi Tarik Fehmi en Sam Fenton. Zij serveren een zeer aantrekkelijke mix van lo-fi grunge, folk en nightmarepop. Kortom: het beste van de jaren tachtig, gekoppeld aan het boeiendste van de jaren negentig. Geen gepolijste plaat, maar lekker ratelend en rammelend zoals wel meer postpunk het mooie weer maakt in het huidige muzieklandschap: hoekig en met scherpe randen, maar tegelijk prettig catchy.

Single en openingsnummer My Little Tony geeft al een fraaie staalkaart van wat verder volgt. Wat hen echter onderscheidt van de gemiddelde postpunkers vandaag is het gevoel voor diversiteit en afwisseling. Hoor de lijzige slaapkamerpop van Twist en je herkent er meteen bar italia in, hoewel die een eind af staat van het zonet genoemde My Little Tony.

World’s Greatest Emoter is dan weer een dansbaar emopunknummer dat lekker wegtikt onder begeleiding van donkere riffs. Calm Down With Me doet precies wat de titel belooft en herinnert enigszins aan de wisselwerking tussen de vrouwelijke en mannelijke stem, die ook binnen Sonic Youth vaak spannende momenten opleverde.

Het duistere Shoo tapt dan weer uit een heel ander tonnetje met een donker, haast Cave-achtig basloopje en ijle, bezwerende zang. Dat de inspiratie er soms dik bovenop ligt, is alleen maar leuk op voorwaarde dat je alle referenties herkent, maar de stijl is op deze tweede plaat binnen hetzelfde jaar behoorlijk bar italia.

Spannend groepje. Twee uitstekende popplaten binnen een dergelijke korte tijdsspanne, wie doet het hen nog na?