Band Of Skulls - By Default

BMG

Hoe speelt het trio uit Southampton het toch klaar? Voor de vierde keer op rij pakt Band Of Skulls uit met een plaat vol knallers van songs die meteen naar de keel grijpen. En toch blijft het gezelschap grotendeels onder de radar. Hopelijk zorgt de overstap naar een grotere platenfirma eindelijk voor wat meer erkenning, want ‘By Default’ klinkt misschien wat minder groots dan voorganger ‘Himalayan’, maar is het allerminst.

By Default



Beste vrienden, Band Of Skulls heeft een moordplaat gemaakt en het wordt dringend tijd dat de wereld dit beseft. Zo, daarmee is het eruit. De samensmelting met indiepop en bluesrock klonk nooit zo sexy als hier. “I am a living machine / I like my competition”, duidelijke taal om een album te openen.

De band heeft zijn ruwe kantjes op dit vierde album wat bijgeschaafd. Hippe dansbeats en samengezongen singalongrefreinen scheuren open met stevige gitaarpower vol moordende riffs. Die laatste vormen wel nog steeds de gevatte basis van de elf songs die de Britten hier presenteren. Het bleek al eerder dat dit gezelschap wat afweet  van smakelijke bereidingen. Ook dit album bevat immers stuk voor stuk knallers die – mits wat extra airplay – meteen naar de hemel reiken. Maar de afbakening van drie minuten radiosongs vormt duidelijk geen barrière om de Marshall-versterkers stevig open te draaien en eens lekker uit de bocht te vliegen.

Ode aan bassiste Emma Richardson, die de gebalde übersingle Killer (probeer hem maar eens NIET mee te brullen!) van een heerlijk rollende groove voorziet of Tropical Disease opsmukt met een moddervette salsa baslijn – de zwoelheid zelve en toch puur rock-'n-roll. Spijtig genoeg neemt ze halfweg deze plaat zelf even het stuur in handen. In So Good, een wat oppervlakkig dansnummer, grijpt ze de micro zelf, ondersteund door elektronische ritmen. Waar is de scherpe gitaar of de gescheurde jeans plots naartoe?

Geen nood, er is genoeg power als tegengewicht. Zelfs een wat zweverig Love By Default durft halfweg volledig de grip te verliezen en weg te kwijnen om nadien terug sterk de teugels te grijpen. Is er nog iemand die door de licht psychedelische ondergrond van dit album trouwens de vergelijking durft te maken met The Dandy Warhols? In elk geval heeft producer Gil Norton (Pixies, Feeder, Maxïmo Park) zich keurig gekweten van zijn taak en de sound van dit trio verrijkt tot een vol, modern geheel.

Waar Band Of Skulls in het verleden al eens het verwijt kreeg net wat te vlot voor de dag te komen, krijgen de criticasters hier lik op stuk. ‘By Default’ glijdt immers zo vlot binnen als een verse spaghetti bolognaise. Te eten met de handen op de rug dan, zodat je voldoende tijd hebt om te kunnen genieten van elke slurp of rode veeg die achter blijft. Feit is dat deze plaat kan blijven smaken, zelfs wanneer overconsumptie dreigt. Pakweg na een luisterbeurt of tien per dag.

Band Of Skulls speelt op 13 juli op het Dour festival.

3 juni 2016
Johan Giglot