BADBADNOTGOOD - IV

BADBADNOTGOOD

De toekomst van de moderne jazz ligt mede in handen van … BADBADNOTGOOD. De Canadezen bewijzen op hun vierde plaat ‘IV’ dat de combinatie jazz en hiphop meer dan ooit werkt en het kwartet opnieuw moeiteloos de kloof tussen de twee genres overbrugt.

Hun eerste twee albums maakten ze als trio, de twee volgende met zijn vieren. Saxofonist en oude bekende Leland Whitty, met een stomende solo op het titelnummer, is erbij gekomen en dat zorgt duidelijk voor een stijlbreuk. Op hun recentste plaat kiezen ze resoluut voor een nieuwe sound wat het publiek duidelijk bevalt. De plaat scoort hoge toppen in de hitlijsten. Misschien jammer dat Whitty de groep nu pas kwam versterken. Zijn inbreng zorgt immers voor een extra dimensie die fel gesmaakt wordt, zeker op nummers als Chompy ’s Paradise en Confessions Pt. 2.

Opvallend is dat dit album, net als elk BADBADNOTGOOD-album weer bijzondere songs bevat die erg gelaagd zijn. Bij elke luisterbeurt ontdek je weer iets nieuws uit de wondere wereld van de band. De weelderige en kleurrijke sound met bijwijlen fluwelen pianotoetsen van Matthias Tavares zorgt voor een haast oneindige ontdekkingsreis.

Ook anders dan bij de vorige albums is de aanwezigheid van gastvocalisten, waarbij iedere stem zorgt voor een andere sfeer en stijl. Zo mag Sam Herring schitteren op Time Moves Slow, terwijl rapper Mick Jenkins te horen is op Hyssop Of Love. De mooiste stem is die van Charlotte Day Wilson op In Your Eyes. Day Wilson is een van dé allerbeste jazzstemmen van het moment en misstaat dan ook niet op dit pareltje.

De band uit Toronto experimenteert er op deze ‘IV’ op los met verschillende zijsprongen in de jazz, ook al blijft ze haar wortels trouw. Wie beweert dat jazz maar een conservatief wereldje is, wordt door de Canadezen toch even met een andere werkelijkheid geconfronteerd.

Deze interessante plaat is voor de band die dit jaar zes jaar bestaat een nieuw hoogtepunt. Soms helder, soms donker. Maar dat is in het leven niet anders.