Bad Religion - Age Of Unreason
Epitaph Records
Politieke profeten, melodieuze punkers of schrijvers van de betere harmony-meezingsong? Bad Religion is en blijft een pioniersrol vervullen. Niet moeilijk ook, de steeds wederkerende thema’s van humanisme, incorrectheid en milieu-uitbuiting blijken na zeventien albums en bijna vier decennia muzikale uitspattingen nog steeds pijnlijk accuraat.
Het heeft anders wel wat gerommeld in de gelederen. Gitarist Mike Dimkich die vertrouwd gezicht Greg Hetson vervangt. Drummer Brooks Wackerman die plaats mag maken voor Jamie Miller. Vaste producer Joe Barresi die opzij geschoven wordt. De vaste tandem van songschrijver Greg Graffin en Brett Gurewitz die zich laat verstoren door veel zijprojectjes en enigszins sputtert in de studio. Het was dan ook zes jaar wachten op een nieuwe Bad Religion-studioplaat, wat gelijk staat aan een eeuwigheid. Maar nu mag gelukkig eindelijk een stevige dosis “anti-Trump-songs” het daglicht zien.
Snelle gitaarriffs, driestemmige refreinen of eenvoudige singalongteksten,... de gouden formule van Bad Religion slaat nog steeds in als een bom. Veertien keer op rij knalt het Amerikaanse kwintet in het welgetitelde ‘Age Of Unreason’ met als niet mis te verstane afsluiter What Tomorrow Brings: een song die veel vraagtekens plaatst bij wat komen moet en hoe het verder zal gaan.
Het is die unieke combinatie van speed, melodie en de aanstekelijke stem van Greg Gaffin die al vanaf het uptempo Chaos From Within scoren. Kort, gebald, duidelijk. Op de afsluitende track na haalt niet één song de drie minuten. En toch weet Bad Religion ook nu weer een balans te bewaren tussen echte speedkrakers en iets tragere, expliciete songs waarin de boodschap en de zang van Gaffin meer plaats krijgt ten opzichte van de permanente wall of sound. Een song als Don’t Lose Your Head heeft zelfs bijna popallures! Om maar te zeggen dat de boog zeker niet altijd gespannen staat.
Maar dat is natuurlijk de kracht van Bad Religion: die evenwichtige verhouding tussen muzikaal zachtmoedig en tekstueel onder de gordel kicken. Met een gigantische speedsong van een dikke minuut als Faces Of Grief als grimmige uitzondering – waarin de overaged punkers eventjes hardcore allures krijgen.
Dus ja, we zijn meer dan blij met deze nieuwe plaat. Want ze doet volledig wat ze moet doen: onze vertrouwde helden in een hedendaags daglicht stellen zonder enige verrassing, plicht- of stijlbreuk. Met voldoende eenvoudige singalongmomenten waardoor de politieke boodschap van Greg en co extra goed kan doorsijpelen. Well done guys!