Bad Pritt - Debris

Shyrec

Kom nou. Com Truise, Mord Fustang en nu dan Bad Pritt. Een beetje een goedkope manier om spoonerisme te gebruiken en mee te surfen op de populariteit van artiesten (of ook een beetje plagiaat) naar ons idee. Maar ach, dat heb je nu eenmaal ook met de honderd handen vol zogenaamde tributebands. Meteen de reden waarom we een voortreffelijke new wave coverband met naam Wegsfeer wel heerlijk creatief vinden. Maar dat is hier even naast de kwestie.

Wie achter deze Italiaanse artiest muziek van glamour, met Hollywooduitstraling of hippe dancevibes zoekt, komt zwaar bedrogen uit. ‘Debris’ volgt een EP1 op, waarop dood en verval als centrale thema’s in taferelen van minimalisme, ambient en noise worden omgezet. En nu komt daar dus nog een dosis “afval” bij: “Na een periode van immense pijn, ga je jezelf afzonderen van de realiteit en koppel je je emoties los, terwijl je de ruïnes en puinhoop rondom jezelf observeert.” Weinig Brangelina gehalte dus.

Dat puin en verval krijg je vertaald in een beeldend stuk elektronische muziek dat schippert tussen intieme doezelmomenten en extraverte, industriële noise. Of hoe de single February 6th And 7th (die uitgebracht werd op 17 februari – duh!) begint met een overweldigende drone en luide ellende, maar vervolgens overgaat in een desolate, holle wandeling over de pianotoetsen.

Heel deze plaat, waarvan de titels van de zeven tracks bestaan uit data, is in feite te beleven als één groot muzikaal ambientavontuur. Eentje met fijne, trage melodieën en penetrante klanken vol emotie. Waarin thema’s uit klassieke muziek afbrokkelen en met veel lawaai uit elkaar worden gereten. Op een esthetisch verantwoorde manier weliswaar. Want dankzij repetitieve druppelpulsen en zware orgelregisters kan je ook overstuurd gepiep en getuut een zekere cadans en intensiteit meegeven. Intensiteit? Nee, drama! Want op één of andere manier slaagt Bad Pritt erin om elk van de composities een zekere neerslachtigheid mee te geven (en nu hebben we die misplaatste artiestennaam toch een keertje laten vallen).

Trouwens, wat ons nog het meest intrigeert, is wat er op 29 december gebeurde. In de vorm van een holle klank, luidruchtige noten en een geloopte, reverb ritmesample die samen een mysterieus drama lijken uit te schreeuwen. Al knijpt de desolaatheid van een trage pianoserenade vol tragedie en melancholie in de tien minuten durende afsluiter September 27th ook onze keel stevig toe. Hoe luidruchtiger de eerste, des te intenser en meer minimalistisch de tweede.

En toch zijn we naar het einde toe de draad ietwat kwijt. De afwisseling tussen overstoorde noisedrones en pianotoetsen met sferische achtergrondlagen begint iets te veel met ons gemoed te pingpongen. De verrassing verdwijnt op den duur een beetje. Zonde in feite, want op zich is dit best een opmerkelijke en leuke release. We zouden het bijna een ambient-conceptplaat durven noemen die herfst en winter tegen elkaar uitspeelt. Not Bad.