Baars Henneman Burrell - Trandans

Wig Records

Muziek is grenzeloos. Dat bewijst het duo Baars Henneman met de voor de gelegenheid uitgenodigde Amerikaanse jazzpianist Dave Burrell op deze concertregistratie ter gelegenheid van het vijfentwintigjarig bestaan van het Wig Records-label.

Treden aan: de legendarische Ab Baars op tenorsax, klarinet en shakuhachi en Ig Henneman op viool. En dan is er de inbreng van pianist Dave Burrell, die met de grootste namen in de jazzwereld (Pharao Sanders, Archie Shepp, Marion Brown,...) heeft samengewerkt. Ook Baars zelf heeft een muzikaal cv om u tegen te zeggen en het valt meteen op dat hij zowel put uit klassieke jazzinvloeden (Sir Duke Ellington, Monk) als uit samenwerkingen met progressievere jazzlui als Ken Vandermark.

Het trio Baars, Henneman en Burrell stapte die ene avond (14 september 2016) in het Bimhuis op de planken en speelde muziek dat het een lieve lust was. Vrije, improvisatorische muziek die in volle creativiteit bedreven wordt, terend op spontane interactie.

Het slechts schijnbaar dissonante titelnummer Trandans opent het album. Met hun instrumenten suggereren de muzikanten noten, die slechts met het pianogefriemel van Dave Burrell bijeengehouden worden. Op het kortere Fyllevägen doet Baars zich voor het eerst opmerken met krachtige, ogenschijnlijk losser uit de pols gespeelde frases en een schurend kopergeluid. En het is de interactie met Burrell, die op de juiste momenten een tegengewicht vormt.

Er wordt gespeeld met stilte waardoor je als luisteraar geconcentreerd begint te luisteren. Baars haalt af en toe (onder meer op Dis Vid Hulan) ook de shakuhachi boven en dat geeft, zeker in contrast met de vioolpassages van Henneman, een verfrissend geluid. Met het stevige, langgerekte Laggarabo sluit men een eerste luik af. Vooral de inbreng van Burrell is opmerkelijk, gezien hij probleemloos meegaat in de bijzonder straffe improvisaties die Baars en Henneman uit de (strooien) hoed halen.

Luisteren naar dit soort albums vereist een zekere ingesteldheid vanwege de dwarse, niet voor de conventionele normen buigende muziek die gemaakt wordt. Dit drietal onderzoekt, luistert en speelt muziek om de muziekliefhebber ter wille te zijn. Dat hoor je in Regn Segel ('Rain Sail') en Rassel Runt Brunnen (geklepper rond de put volgens Google Translate).

Eigenlijk had deze recensie "de kracht van suggestie" kunnen heten. Want net daarin zijn deze muzikanten ontzettend bedreven. Zij schilderen met muziek. Uit verschillende potjes halen ze wat kleuren, ze mengen en brengen het soms ruw, soms nauwkeurig op het doek. Het beste komt de groep letterlijk uit de verf op afsluiter Korsebacken, dat zijn titel meer dan waarmaakt. Applaus is terecht hun deel.