B R I Q U E V I L L E - II

Brisk

Het debuut van B R I Q U E V I L L E was zo populair dat het zowaar uitverkocht. Of hoe een gimmick plots heel erg serieus wordt.

Heel veel is er over de groep nog niet geweten. Dat ze postmetal spelen, is intussen algemene kennis. Dat ze uit Steendorp - brique + ville, heb je hem? -  zouden komen, wordt ook rondgestrooid. En dat ze tegen “personencultus” zijn, dat ook. Vandaar dat ze zich hullen in uit de hand gelopen, zwarte dekens en achter gouden maskers. Voor hetzelfde geld zijn de makers van deze opvolger van het debuut gewoon andere muzikanten. Maar dat draagt dan ook weer bij tot de charme.

Maar we dwalen af. Want het gaat hier toch om de muziek, iets wat met alle gedoe rond de identiteit van dit gezelschap wel eens vergeten wordt. En was dat nu niet net wat ze wilden vermijden? En hop, we zijn alweer aan het filosoferen.

De muziek dus. Wat songtitels betreft, hebben ze het stramien van de vorige plaat gewoon aangehouden. Drie nummers, tussen de elf en twintig minuten lang, heten respectievelijk Akte V, VI en VII. Let ook op de Nederlandse schrijfwijze, waarmee ze toch met de voeten in de Scheldeklei willen blijven staan. De duurtijd is ongetwijfeld gerelateerd aan het genre, waarbij (grotendeels tekstloze) lappen muziek worden uitgesmeerd over langere periodes.

In Akte V gaat dat in pulserende, golvende bewegingen, die quasi van bij aanvang door de song rollen en je naar de climax brengen. Voor Akte VI pakt het gemaskerde gezelschap dat anders aan. De riff krijgt even – hoewel even – voorrang terwijl de ritmesectie het geheel aanvuurt. Halverwege is er een soort van waterval-intermezzo, waarbij effecten even voorrang krijgen op die riff, tot die terug de kop opsteekt. Maar ondertussen is er toch iets veranderd. Er wordt iets onverstaanbaars gemurmeld terwijl de sound net dat ietsje intenser is.

Maar het is Akte VII waarmee echt naar de hoofdvogel wordt geschoten. Gitaren worden gepijnigd terwijl iemand daarover hopeloos klinkende teksten schreeuwt. Na vijf minuten is er even ruimte voor overpeinzingen, die als eenzame noten worden gelanceerd. En dan slaat B R I Q U E V I L L E extra hard terug. De teksten worden wanhopig, de gitaren loeien. Na tien minuten slaat de atoombom in, maar het is slechts oponthoud want de band komt gesterkt uit de ravage om op een tornado van geluid naar het einde toe te surfen.

‘II’ - of ‘B R I Q U E V I L L E II’ zo je wilt - is een goede plaat, die enige tijd vraagt en nooit vanzelfsprekend wordt. In zo'n geval nemen we het kermisgedoe er graag bij. Trouwens, dat begraven van platen doen ze ook nog altijd. Dus waag vooral je kans.