Azmari - Samai

Sdban Records

Samai

Ergens in de buurt van De Beren Gieren, Taxiwars en John Ghost bloeit sinds 2015 een woestijnroos, Azmari, genoemd, een muzikale bloem met zes kroonblaadjes die elk in een andere richting wijzen. Van Ethiogroove, dub, psychfunk tot klanken die vanuit het Midden-Oosten aanwaaien.

In 2019 bracht dit Brusselse zestal de ep ‘Ekera’ uit en in die pre-coronatijden kon de band ook nog uitwaaieren doorheen heel Europa tot in Istanboel waar de band de oren en de harten opende voor de Turkse klanken en ritmes uit de jaren zestig. Die komen op het debuutalbum samen met de inspiratie die ze eerder al tankten bij artiesten als Okay Temiz, Mulatu Astatke, Cymande, Fela Kuti en The Heliocentrics. Ze noemden zich “bard”, maar dan in het Amghaars, want een Azmari is een Ethiopische zanger-muzikant die zich liet begeleiden door traditionele Ethiopische instrumenten.

Op hun ontdekkingsreis kwamen daar nu nieuwe instrumenten bij zoals de berimbau, de ney (Arabische fluit) en de bağlama (saz). Die worden in de mix gesmeten met de drums van Arthur Ancion, de percussie en keyboards van Basile Bourembourg, de percussie van Jojo Demeijer, de bas van Niels D’haegeleer en de saxen en fluiten van Mattéo Badet en Ambroose de Schepper om zo een geheel eigen vorm van Ethiojazz te bekomen, die tegelijk exotisch en hypnotiserend, maar toch toegankelijk klinkt, ook al zijn wij niet gewend aan Turkse en Ethiopische toonladders.

Op onze Spotify-lijst kon u eerder dit jaar al kennismaken met Fat Ari, het meest dansbare nummer van de negen die samen de ontdekkingsreis vormen op ‘Samā'ī’, maar er valt nog veel meer te ontdekken op deze muzikale rally doorheen de woestijn die begint met de stoomfluitachtige saxstoten van albumopener Zegiyitwali. Via enkele dubstationnetjes zoals Cosmic Masadani  en Fat Ari belanden we al snel bij moderne slangenbezweerders die keyboards bespelen, terwijl een brass-sectie aan de kant meetoetert.

In het meer dan negen minuten durende Kadiköy mag drummer Ancion zich nog eens uitleven, maar uiteindelijk houdt de trein halt in Doni, waarin fluiten en de berimbau de zon begeleiden in de daling naar de kim, maar waarin eveneens nog even een feestje opflakkert eens het donker is. Maar zoals elk feestje duurt ook dit maar kort. Gelukkig blijft de nasmaak van deze muzikale cocktail nog lang in de keel hangen.

21 januari 2021
Marc Alenus