Axl Peleman - Volksliekes

Kannibaal

Bij de opening van het Felixpakhuis enkele jaren geleden werden we voor de eerste keer getrakteerd op een korte, akoestische set van Axl Peleman. Na het onsterfelijke Ashbury Faith en het door ons maar matig gesmaakte Camden trok de Kielse rat resoluut de kaart van het Nederlandstalige of beter, het Antwaarpse lied met de cd’s  ‘Dagget Wet’ en ‘In’t Gezicht’.

Nu is er dus ‘Volksliekes’, een uniek dokument in een mooie verpakking. Het vierkante bierviltje waarop de cd geprikt zit meet een vijfentwintig vierkante centimeter. Elk nummer is voorzien van oude foto’s uit het Antwerpse leven of  een illustratie van Fred Bervoets. Een prachtig pakket dus dat zelfs verkrijgbaar is in de Antwerpse Stadswinkel.

Meer dan een reguliere cd is dit een dokument van oud-Antwerpse “volksliekes” zoals die gezongen en doorgegeven werden van generatie op generatie. Deze traditie bestaat niet meer, maar dankzij het kranige geheugen van een lief dametje uit Borgerhout is er nu deze cd. Axl zat in pure Alan Lomax-stijl met een opnameapparaat naast Godelieve Muys die vergeten volksliedjes, rijmpjes en verhaaltjes opgroef. Een korte impressie van deze sessies staat zelfs als bonus track op de cd.

Oepsa Falderaliere is rechttoe rechtaan dans- en volksmuziek, en werd dus ook zo gearrangeerd. De blazerssectie speelt vaak eerste viool doorheen heel de cd. Hier draagt ze zowat het hele nummer.

De Verlopen Student werd al eerder opgenomen door Wannes Van de Velde en zijn koor "Water & Wijn". En dat blijft de beste versie, dankzij de unieke vocale mix van het koor met de stemmen van Marc Hauman en Wannes. Mistanget wordt gedragen door een orgeltje en blazers waarmee, beetje bij beetje, de volledige band in de schijnwerpers komt te staan. Vaak zijn de teksten van de volksliedjes zeer kort en kan je ze bij de tweede strofe al meezingen, wat uiteraard de bedoeling is.

De verhaaltjes die op de cd staan zijn heel andere koek. De Bedrogen Duivel krijgt een Tom Waits-jasje aangemeten in diens beste vertelstijl. Denk aan What’s He Building In There? en je bent al een heel eind op weg.

Ons favoriete nummer op de cd is In’t Gevang, wat mooi en intiem gespeeld werd en wat het beste bij het stemtimbre van Peleman aanleunt. Ook Laat Het Schijn Maar Stinken is een fijn up-tempo rockertje met een aanstekelijke tekst.

De nummers zijn gevarieerd gearrangeerd en georkestreerd. Peleman is misschien niet de beste vocalist op aarde, maar dit blijft een bloedmooi dokument. Alan Lomax in ‘t stad? Je moet het maar doen.