Awkward i - KYD

Excelsior Recordings

Het leven mag soms nog zo zonnig zijn, er kan altijd plots een onweer opdoemen en een bliksem inslaan. Vraag maar aan Djurre De Haan van Awkward i.

De Haan bracht eerder al twee albums uit als Awkward i, zijn nom de plume als liedjesschrijver. Daarnaast werkte hij als componist voor theater en film. Hij leek meester van zijn universum. Tot plots bleek dat hij ongewild een kind had verwekt.

Dat was een behoorlijke shock en net toen hij bijna aan gewend was aan het idee dat hij vanaf nu voor altijd een vader was, verloor hij bijna zijn moeder aan een beroerte. Al de emoties, die hem bij deze ingrijpende gebeurtenissen overvielen, zitten verwerkte in ‘Kyd’.

In opener Milkshakes Funnelcakes bevinden we ons op het eerste verjaardagsfeestje van De Haans dochter. De sfeer lijkt feestelijk en lieflijk, maar dan zingt De Haan met kopstem “I’m in a parallel world / In which it didn’t take place”, en wordt de sfeer wranger. In de volgende drie minuten zal de sfeer nog meermaals omslaan en zijn de tempowisselingen en de gebruikte instrumenten bijna niet te tellen, maar toch klopt het plaatje. Fans van Spencer The Rover zullen hier van likkebaarden!

Ook Happiest Man (At Your Funeral) is een staaltje van De Haans vernuftige talent. Ondanks de titel en de donkere gevoelens, die er in bezongen worden, word je hier op één of andere manier vrolijk van. Is het de mondharp, de parelende piano of de vreemde tekst? Geen idee, maar weer tuimelen we Alicegewijs de wondere wereld van Awkward i in.

Easy lijkt op één van Paul McCartney’s grappige spielereien en het folky Road Is Rock toont aan dat je ook op rozen met doornen kan dansen. Dat terwijl Silent Disco en Shotgun Position zwanger zijn van melancholie.  

Erg opmerkelijk is Haul Away. Plots klinkt De Haan als Kurt Cobain op het MTV-unplugged-album. De gelijkenis in de stem is frappant en het helpt ook dat deze track dezelfde intensiteit heeft als sommige van de nummers op die atypische Nirvana-plaat.

Op A Boat Beneath A Sunny Sky en No Waterfall klinkt De Haan terug als zichzelf, maar blijft hij overtuigen. Meer nog: No Waterfall is weer een waar hoogtepunt met de vrouwelijke achtergrondstem, de welgemikte drumroffels en de droefgeestige piano en strijkers die het gevoel van een zondagskind dat zich plots reddeloos verloren voelt, alleen maar versterken.

Van Complicated Two-Step zijn we niet gek en ook Skinny Jeans bevat niet de magie van wat voorafging, ondanks de duidelijke Beatles-stempel. Is deze plaat drie nummers te lang? Dat is nu ook wat overdreven, maar het eerste drie-vierde is gewoon ongemeen goed.