Avkrvst - The Approbation

InsideOut Music

Er was een tijd dat debuutalbums herkenbaar waren aan de kinderziektes van de eerste opname. Het Noorse Avkrvst, intussen tot een vijftal uitgebreid, heeft die puberale fase meteen maar overgeslagen. ‘The Approbation’ zou je kunnen wijsmaken dat je naar een door de wol geverfde, gevestigde progressieve naam luistert.

Vooruitgang vereist geduld. Twintig jaar geleden beloofden twee tieners, geïnspireerd door hun muzikale vaders, een pact te sluiten dat ze ooit een plaat zouden maken. Enter de zomer van 2021, wanneer dit pact tot rijping zou komen. Alles wat ze nodig hadden, was een vakantiechalet met een voorraad bier.

Die kabine in de Noorse natuur bood ook de premisse voor het concept van de plaat. De narratieve focus ligt bij een anoniem personage dat geïsoleerd in de chalet de dood afwacht. De titel verwijst naar de goedkeuring die hij zoekt om deze aarde te verlaten. Herfst en winter, het ijs van de koude dagen, de huilende wind, de trein in de verte, de echo’s uit de bergen rond de kabine, de massieve sound staat er volledig in dienst van. Ondertussen bulkt het hoofd van de man van de tegenstrijdige gedachten.    

‘The Approbation’ zit propvol vervreemdingsstrategieën en is daarom een album van uitersten geworden. Het vertrouwde gaat hier een symbiose aan met het vreemde. Grenzen worden opengebroken. De referenties uit hun jeugd konden het idiosyncratische songmateriaal evengoed richting pop of metal sturen. Uiteindelijk nestelt de groep zich ergens tussen Opeth en The Mars Volta.

De plaat opent met brutale riffs, maar gaat dan achteloos over in de melancholie van Pale Moon, een rêverie die op zijn beurt door grunts ondermijnd wordt. Isolation is een wervelwind van grooves en riffs, maar etaleert de gitaar ook in de naaktste glorie. De progpop van The Great White River laat licht en duisternis strijden om de gunst van het hoofdpersonage. In Arcane Clouds wordt het landschap voortdurend ongesteld door verstilde schoonheid af te zetten tegen geagiteerde oprispingen van de keyboards.  

Het beste zit in de lange staart van het beest. Grootsheid, net als vooruitgang, vereist geduld. De onnavolgbare vertelkunst van Anodyne en The Approbation (beide over de tienminutengrens) is het muzikale equivalent van de op stapel zijnde vergetelheid die de hoofdpersoon contempleert. Ze legt getuigenis af van twee uitzonderlijke nieuwe talenten in de opmerkelijke Noorse progscene.