Avatar - Feathers & Flesh
Another Century
Een nieuw album van Avatar staat vaak garant voor enkele bevreemdende momentjes. Het vijftal uit Göteborg verheft al vijftien jaar lang de mindfuck tot een ware kunstvorm en, afgaande op de verschillende nieuwe nummers die ze reeds in een youtubefilmpje hebben gegoten, gaan ze met de zevende langspeler ‘Feathers & Flesh’ vrolijk voort op dat elan.
Die stelling kan u zelfs beschouwen als een understatement. We worden ditmaal wellicht zelfs nog een stapje verder richting insanity gekatapulteerd. Met behulp van de nodige make-up en kostumering namen frontman Johannes Eckerström en de zijnen ons op de vorige albums ‘The Black Waltz’ en ‘Hail The Apocalypse’ mee naar een soort van luguber, ouderwets sovjetcircus. Deze keer krijgen we een conceptverhaal. Een fabeltje over een uil die ten strijde trekt tegen de wereld.
Opener Regret trekt zich in elk geval rustig op gang, maar spoedig slaan de gensters alle kanten op. De gitaarharmonieën die je meenemen richting House Of Eternal Hunt doen sterk denken aan Avenged Sevenfold toen die nog lekker hun eigen ding deden in plaats van te evolueren naar een veredelde eightiescoverband. Gitaristen Jonas Jarlsby en Tim Öhrström mogen zich dus helemaal naar believen uitleven en daar ontbrak het op de vorige platen soms een beetje aan.
Tijdens het refrein van The Eagle Has Landed zorgt drummer John Alfredsson dan weer voor zo’n simpel drumpatroontje dat je niet direct aan metal zou linken, maar dat is net het grote handelsmerk geworden van Avatar. Vanaf de eerste luisterbeurt weet je gewoon dat dat stuk heel lang door je hoofd zal blijven spoken. Tooth, Beak & Claw heeft dan weer eerder een streepje Misirlou meegekregen.
Met het nauwelijks twee minuten durende For the Swarm worden we nog eens goed wakker geschud, maar naar de tweede helft toe gaan het tempo en de intensiteit toch opvallend naar beneden. Met Fiddler’s Farewell krijgen we zelfs een ballad van de zuiverste soort voorgeschoteld. Weliswaar eentje in de stijl van Alice Cooper.
Het woord “sovjetcircus” was eerder al gevallen. Het bij momenten voortkabbelende en dan weer net heerlijk intense Black Waters heeft dan weer een western drive meegekregen. Daarna sleept het album zich toch lichtjes naar het einde toe. Toch is het na afloop van het bijna zeven minuten durende en grotendeels over strijkers voortdrijvende Sky Burial moeilijk te geloven dat het al een uur geleden is sinds de eerste tonen over ons heen kwamen gerold.
Het is dus weer iets speciaals geworden, die nieuwe Avatar. Sommige fans zullen grote delen ‘Feathers & Flesh’ ongetwijfeld veel te soft vinden. Anderen, waaronder ook wij, zullen dan weer zwaar onder de indruk zijn van het fenomenale potentieel van Eckerström en co. Een dergelijke conceptschijf getuigt nu eenmaal van grote klasse.