Autobahn - Ecstasy Of Ruin

Tough Love Records

Ecstasy Of Ruin

Als je de formatie uit Leeds nog niet kent, denk je bij deze naam misschien aan een Kraftwerk-tributeband. Mis! Wellicht kan iedereen, die elektronica heeft omarmd, gemarkeerd worden als schatplichtig aan de Duitse megapioniers, maar Autobahn zit meer in de hoek van de industriƫle postpunk. Terwijl op de eerste twee albums vooral de traditionele mechanische soort daarvan werd verkend, voeren op de derde plaat 'Ecstasy Of Ruin' de synthesizers en drumcomputers de boventoon.

Een volledige primeur is het niet. Autobahn experimenteerde al een paar keer eerder met bits. Dat gebeurde op het titelnummer van debuutalbum 'Dissemble' en Future, parel der elektropop op tweede plaat 'The Moral Crossing'. Maar nu is er via een mix van techno, new wave en punk een hele nieuwe weg ingeslagen. Het geluid, rauw, onheilspellend en op zijn tijd opwindend, lijkt een soort liefdesbaby van Praga Khan en Heaven 17, die zich beweegt in de galmkamer van Joy Division.

Nou ja, liefde... Zoals de titel van opener Post-Hystory al aangeeft, gaat het bij Autobahn vaak over standhouden in apocalyptische tijden in een wereld waar de harde wet van kapitalisme en gevoelloosheid geen ruimte voor iets anders laat. Indrukwekkend is hoe algauw de grilligheid toeneemt. Zo laat Fields Of Blood het snerpende gitaargeluid uiteenspatten op muren die dreigend op je afkomen. Steeds luider werkt het nummer naar een climax, waarbij alle meters in het rood gaan. Is dat de vrijheid die ontstaat wanneer een band met fantasie de eigen produktie regelt? Niemand van buiten kon hier even de stekker uittrekken en dat is een zegen.

Toch zetten ze er zelf al heel snel weer de handrem op. Tension klinkt ondanks die titel weer veel vriendelijker. En ook voor het overige is het niet per se een speeltuin. Experimenteren kan ook op een ingetogen manier. Zo wordt duidelijk bij het instrumentale intermezzo Cylinder.

Spannend wordt het nog een paar keer op de tweede helft van de plaat. Zo is er de zoemende elektronische baslijn van het titelnummer waar wavegitaren, enkele computerbliepjes en de crescendo scanderende stem van Craig Johnson fraai overheen gedrapeerd zijn. Datzelfde gaat ook deels op voor Breather, maar gaandeweg verzandt het experiment in een beetje in onduidelijk gedreutel. Die ingetogen touch zorgt er net voor dat de scherpte eraf is en de impulsen ons niet meer zo goed weten te raken. Alsof de muziek zich toch nog heeft neergelegd bij dat post-historische, dat genoemd werd in het openingsnummer. Symbolisch is dat wel weer treffend.

Autobahn toont lef door na een stilte van ruim vijf jaar iets geheel nieuws te proberen. De gekozen formule blijkt meestentijds vruchtbaar, al weet men er nog niet altijd het maximale uit te halen. Des te meer een reden het niet op te geven en binnen afzienbare tijd een nieuwe poging te wagen.

30 april 2023
Tino Fella