Autobahn - Dissemble

Tough Love Records

Eigen schuld, dikke bult. Wie zijn project Autobahn noemt, mag zich aan een vergelijking met Kraftwerk verwachten. Computergeeks zijn er echter aan voor de moeite. Dit Noord-Engelse combo heeft duidelijk de mosterd gehaald bij een al even grote legende, Joy Division, waarmee ze zowel het industriële, duistere karakter, de sound als de uitstraling delen.

Het is zeker geen zonde een recyclageband te zijn wanneer er een degelijk, muzikaal verhaal verteld wordt. Dat heeft Autobahn maar al te goed begrepen. De duistere, zwartgallige Divisionsfeer vermengt zich met scherend gitaarwerk en de diepe, penetrante echostem van Craig Johnson, die de ene keer dreigt en de andere kant vlijmscherp uithaalt. Het is echter vooral een goede songbasis die dit debuut siert.

De plaat trekt zich moeizaam op gang met diepe, doffe drums die sneller en sneller rommelen tot een speedmarsritme ontstaat, waarna opener Missing In Action kan uitbarsten: een venijnige postpunksong met lawaaierige gitaren en bitsige zang. Vanaf opvolger Immaterial Man duikt het kwintet de sombere diepte in met dampende drums, zwaarlijvig gitaarwerk en penetrante baslijnen, die even geleend lijken te worden van Joy Division-klassieker She’s Lost Control.

Voor de rest van de tien songs op ‘Dissemble’ is het moeilijk niet naar het verleden terug te kijken, datzelfde verleden waar een band als Interpol succesvol naar graaide. Zijn het die hardnekkig doorrammelende, noisy gitaarriffs, die ongrijpbare graftombe-echo’s of die dwangmatig rollende drumpartijen? Dit album doet gewoonweg snakken naar de hoogdagen van de wave en postpunk. Titels als Beautiful Place To Die of Suicide Saturday liegen er trouwens ook niet om: er is weinig vreugde te vinden in deze muziek (“It’s a sunny day”, in een maatschappijschuwend Society is met een cynische korrel zout te nemen).

Wat dan het verschil maakt? Autobahn bedient zich van een mooi afgewerkte, hedendaagse productie die fijne, elektronische effectjes of overdubs niet schuwt. Dat alles zonder afbraak te doen aan het gevoel van authenticiteit. Zo ontstaat een song als Dissemble: heerlijk wazig en rommelig door ontdubbelde stemfrasen, teruggespoelde drumpartijen en holle, glijdende gitaren.

Toegegeven, de band is er nog niet helemaal. Af en toe lijkt dit combo even te wankelen of te verdrinken in wat minder gepassioneerd doorgedram (Ostentation). Iets meer compactheid en muzikale cohesie had dit plaatje, dat naar het einde toe wat houvast verliest, nog sterker gemaakt. Maar de toon is zeker gezet. Alles komt terug. Wij zijn er meer dan klaar voor.