Austin Meade - Black Sheep

Snakefarm Records

De invloed van ouders wordt regelmatig onderschat. In vele gevallen had het zonder hen niet dezelfde uitkomst gehad en hadden we een enorme hoeveelheid muziek nooit gekend. Dit geld ook voor Austin Meade, die door zijn vader mee werd genomen naar concerten van Judas Priest en Whitesnake. Dat heeft zijn muzikale spirit zo geopend, dat hij niets anders meer kan denken dan muziek.

Austin Meade was op een haar na in de voetsporen van zijn vader getreden als predikant, maar dankzij diezelfde kerk van zijn vader in Brenham, Texas is hij ook in aanraking gekomen met muziek. In combinatie met de talloze rockconcerten, waar vader en zoon samen heen gingen, werd zijn ambitie gevormd tot wat het nu is. 

Austin Meades derde volledige album is duidelijk geïnspireerd door de rockmuziek die hem als adolescent vormde. Met lekker veel gitaren en stevige drumpartijen staat de band er weer helemaal klaar voor om twaalf nummers lang te entertainen.

Scheurende gitaren geven het startschot. Dopamine Drop heeft een lekkere laidback riff met op de achtergrond volop experiment met diverse effectpedalen. Ondanks de opvoeding door zijn gelovige ouders, komen er veel niet christelijke onderwerpen voorbij. Teksten als "I'm addicted to everything / the drugs and the money", maken meteen duidelijk dat dit niet meteen een vrolijk album is. Maar dit is wel een ijzersterke opener.

Een persoonlijke favoriet is Déjà Vu, waarvan je de videoclip hieronder kan bekijken. Je ziet Meade, die flink in de sleur van het leven zit, iets wat dezer dagen voor velen ongetwijfeld herkenbaar is. Maar de man weet zich er uiteindelijk uit te trekken. Vroeg of laat gaat ons dit allemaal lukken.

Vaak verwacht je dat de nummers meer pit zullen krijgen, maar in de meeste gevallen is dat vergeefse hoop. Hoewel dit aangename nummers zijn om naar te luisteren, blijven ze een beetje mak. Good Side is nog het meest uptempo van deze plaat, maar staat dan weer aan het einde van het album, wat eerder. Iets eerder op de songlist zou deze song het ritme van het album net wat beter doorbroken hebben.

Titeltrack Black Sheep geeft als afsluiter nog even een flinke trap na. De gitaren gaan voor een laatste keer nog net even harder en uiteindelijk wordt de plaat afgesloten zoals we tot dan toe nog niet hadden gehoord. Niemand wil het perfecte, vrolijke leven en dat is precies waarom dit album dan toch lekker aanvoelt.