Au Suisse - Au Suisse
City Slang
Schoenmaker, blijf bij je leest. Het zal niet gelden voor de Britse technoproducer Mogan Geist. Want samen met de Kroatisch-Schotse beatmaker Kelley Polar besloot de man het roer om te gooien en van up- naar downtempo over te stappen. De al twee decennia durende gedrevenheid als dj’s of studio-remixers heeft plaats gemaakt voor een heerlijke poppy laziness onder de naam Au Suisse.
Toegegeven, Kelley Polar durfde al eens een new disco-pet opzetten en week met live altvioolspel al af van eerdere, strakke minimal producties. Maar om nu meteen over te stappen op dit soort van door vintage instrumenten aangedreven, neoromantische eighties-style droompop is wel een heel grote stap.
En toch leest het slechter dan het klinkt. Want Au Suisse doet je zowel dansen en grooven, als zacht en lieflijk wegzweven. De oorzaak zijn typische funkgrooves of discovibes in combinatie met een constante roes van warme, glijdende synthscapes. Een perfecte blend met de waanzinnig ontwapenende, hoge stem van Kelley Polar, die deze plaat erg zacht en gemoedelijk opent en die als een vertragingsfactor op deze muziek werkt. Een beetje etherisch, zou een kwatong durven beweren. Maar wij vangen vooral een soort van Talk Talk-achtig experiment op dat erg eenvoudig en aanstekelijk overkomt, maar in feit verdomd ingenieus in elkaar zit.
En dan krijg je prachtige cadeaus zoals een tegelijkertijd hemelrijkende als neerdrukkende ambient opener Control: “Could it be I’m losing control / Hallelujah”. Het zal wel zijn. Ingetogen vrolijkheid, zoiets moet je denken. Of veel melancholie. In een warm elektronisch bubbelbad. En toch klinkt dit unieke tweemansproduct nooit of nergens complex of over-geproducet. De lazy sfeer is mooi uitgewerkt in doezelende scapes, maar de basis van zang en synthesizer staat duidelijk voorop. En dat kan live wel eens in de kaarten van Au Suisse spelen.
Zonder daarom te veel in diepgang te willen gaan: we hebben toch wel een stevige boon voor deze plaat. En ja, je hoort sowieso echo’s van A Flock Of Seagulls, Prefab Sprout of aan Thomas Dolby schatplichtige producties. Wat wil zeggen dat je echt een stukje in de jaren tachtig belandt. So what? Alles komt terug. En als dat dan in een warm, hedendaags bedje kan… Al hoeven we misschien het stukje Wham in Pain & Regret weer net niet (en we zijn verdomd grote George Michael-fan!).
Heel dit debuut verloopt in een soort van gelukzalige roes. Wat het nu met Zwitserland te maken heeft of welke teksten (over verloren liefde) een galmende Polar op je afstuurt, mag Joost weten. De man zal het misschien niet graag lezen, maar het doet er ook gewoonweg niet toe. Stevig genietbare muziek.