Atlantropa Project - Atlantropa Project
Progressive Promotion Records
Ambitieuze concepten vragen om ambitieuze muziek. Het Duitse Atlantropa Project voldoet aan de toelatingsvoorwaarden, maar echt van de grond komt het titlelloze album nooit. Daarvoor is deze jumbo met een te lichte motor uitgerust, staat de tegenwind te strak en hinkt men in de cockpit op te veel diverse gedachten.
Gek eigenlijk dat het levensverhaal van Herman Sörgel tot nu toe zo weinig creatieve geesten heeft beroerd. De Duitse ingenieur koesterde sinds de jaren twintig het visionaire idee om een dam te bouwen tussen Gibraltar en de Noord-Afrikaanse kust. Zo wilde hij de Middellandse Zee van de Atlantische Oceaan afscheiden en droogleggen. Hoe nobel; het plan zou bruggen bouwen tussen volkeren en het zou het hongerprobleem in Afrika aanpakken. Een nieuw continent met de naam Atlantropa zou het resultaat zijn.
Sörgels idee zou blijven leven in de hoofden van politici en ondernemers tot na de Tweede Wereldoorlog, tot zijn mysterieuze dood in het begin van de jaren vijftig. Sindsdien was Europa te veel bezig met de eigen unificatie om de droom van Sörgel na te jagen.
Het siert toetsenist Lothar Krell en gitarist Heinz Kühne dat ze dit tot de verbeelding sprekende gegeven vanonder het stof hebben gehaald. Alleen zit je met het narratieve probleem dat er te weinig verhaal is om een spanningsboog op te trekken. Gevolg is dat deze Mare Nostrum droom meer aandacht opeist dan ze dramatisch gezien verdient.
Bovendien is dit te veel een kritiekloze hagiografie om iets interessants over de menselijke hybris te vertellen. Ook het einde is wat bij de haren getrokken: Krell en Kühne blazen de droom nieuw leven in met een allegorie van de sterren. Heel nobel, maar op de duur zwicht het ideetje onder het eigen gewicht.
Muzikaal komen de invloeden nochtans uit de juiste windrichting. Zoals de geesten van Genesis en Spock’s Beard elkaar ten dans vragen in The Great Maker en New Sky, smaakt het naar meer. De zangpartijen zijn bovendien accentloos – niet evident voor Duitsers.
Jammer dat men daarna steevast voor trage tempi kiest, zodat er ook letterlijk geen schwung in komt. En waar zaten de gedachten in een nummer als Time to Bid Goodbye, waar men maar niet kan kiezen tussen pakweg Alan Parsons Project en Van der Graaf Generator? Nu hebben we hier een album dat zich enkel laat gelden in de eerste en de laatste tien minuten. En dat kan niet de bedoeling zijn.