Âscent - Gamma

Self-released

Progressieve metal is een muziekstijl met zeer uiteenlopende varianten. Iedereen kent natuurlijk Dream Theater, misschien wel de bekendste band in het genre, maar daarna kan je eigenlijk alle kanten op: nog technischer (Spiral Architect), donkerder (Evergrey), traditioneler (Porcupine Tree), met meer groove (King’s X), enzovoort. Welke kant het Madrileense Âscent gekozen heeft, is ons dan weer een raadsel. Laatste wapenfeit ‘Gamma’ gaat tegelijk overal en nergens naartoe. 

De muziek op dit album wordt gepromoot als "progmetal, verweven met popelementen", en dat klopt ook effectief. Het is luistervriendelijker dan de doorsnee band uit het genre, maar dat geeft het geheel maar weinig identiteit. Het klinkt allemaal zeer vergankelijk: simpele gitaarriffs, flauwe keyboardpartijen en een zanger wiens accent doet denken aan het internetfenomeen Joe Sandalo. De (geprogrammeerde?) drums en dan vooral de snaredrum klinken zodanig gecompresseerd dat het stoort. Bij een band als Sleep Token past dat perfect in de mix, maar hier is het compleet misplaatst. Het mist gevoel, nuance en dynamiek.

De heren van Âscent hebben ook duidelijk goed naar Soen geluisterd, en dan vooral naar de bas, het instrument dat nog het meest standhoudt op dit album. Sommige riffs (bijvoorbeeld die van Kamikaze en van opvolger Master Of Nothing) klinken als ideeën die van de Zweden hadden kunnen zijn. Die ideeën zijn er dus wel in elke song, maar het lijkt alsof ze blijven hangen op demo-niveau. Had iemand van buitenaf hier een zeg in gehad, dan waren de songs misschien net iets meer afgewerkt geweest.

Nightmare In A Spanish Garden begint veelbelovend met traditionele Spaanse invloeden, maar verzwakt zodra de zang invalt. Met Party weet het viertal wel te overtuigen. Dit is duidelijk het beste nummer van de plaat. Maar uiteraard wil de luisteraar dan meer en jammer genoeg komt dat niet. We krijgen nog wel een soort blazersectie voorgeschoteld in Science en in Calophine, maar baanbrekend is het allemaal niet. De fade-out op het einde van eerstgenoemde is trouwens veel te abrupt. Nog een reden om deze plaat meer als een demo te beschouwen dan als een volwaardig album.

“The road to failure is paved with good intensions.” Dat is zo’n beetje het algemene idee dat opkomt bij het beluisteren van ‘Gamma’. Het is letterlijk een kwestie van willen, maar niet kunnen. Neem een producer onder de arm en het komt de volgende keer heus wel goed.