Artur Mackowiak - Secret Carnival
Fono Radar
Uit het verre Polen komt de nieuwe plaat van Artur Mackowiak ons digitaal toegewaaid. Hij is gitarist bij projecten als het Innercity Ensemble, Potty Umbrella of Something Like Elvis – projecten waar u net als wij nog nooit van gehoord had, maar waarbij je aan wat meer avontuurlijke gitaarmuziek mag denken met veel post- en jazz-dingetjes in. Elementen die de man ook in de soloplaten van man-gitaar-elektronica doortrekt. Al doe je daar bij deze ‘Secret Carnival’ nog gerust ook een stukje fantasie en dromerigheid bij.
Je kent ze ook wel, die sologitaristen die dankzij het loopstation instrumentale songs opbouwen als een stamboom, te beginnen met een persistente riff als basis en met vele in elkaar vervlochten takken en twijgen als melodieuze overtoets. Denk aan het beeld van een muzikant met instrument, gezeten op een oude stoel in een duistere ruimte, onder één enkele statische spot en enkele illustere elektronische apparaten op de vloer, die je in zijn eenvoud compleet overvalt dankzij een weelde van mooie klanken.
Dat is dus ook de formule voor ‘Secret Carnival’. Te categoriseren als een lieflijke, verheven mengelmoes van ambient, idm en postrock. En omdat jij het bent, beste lezer, mag je er ook een beetje wave bij kletsen in de vorm van galmende flangergitaar en enige diep glijdende synths. Of zelfs wat new age met kabbelend water en vintage toetsenpatronen. Of industrieel experiment bij een zeldzaam mechanisch ritme dat opgebouwd lijkt te zijn uit een geheel van kraak-piep-schuur-samples. Doe dus maar wat van alles, maar wel binnen een algemeen warme en overkoepelende sfeer.
En daarmee komt Artur Mackowiak net niet aan dansen toe. Maar we laten ons hoofd wel met alle plezier doezelen in de zeven ritmisch-melodieuze snaarconstructies. En dat lijkt ook het plan, aangezien de sfeercomponist zichzelf en de bijna betoverende creaties tot bijna tien minuten toe gunt om in volle liefde te ontluiken. Want dat is ‘Secret Carnival’ wel: muziek met magie. En met geduld. En met ontroerend mooi gitaarwerk – luister even naar de twee om elkaar kronkelende melodieën in Wide Awake Now en je weet wat we bedoelen.
De enige kanttekening die we misschien nog durven te maken: de shufflebeats onder Unbroken Circle klinken een beetje te oppervlakkig en mechanisch – allicht resultaat van de loopstation. Maar als je echt dit soort muziek thuis wil luisteren, ga je best op zoek naar je koptelefoon en moet elk detail zuiver en uitgewerkt klinken. Zoiets als het rinkelende, gerafelde Tell Me About A River in het abstracte idm-kader.
Dus ja, zeker goed voor avontuur en beleving, als je nog eens wat zoekt om je collectie elektronische droommuziek te verrijken. Al voelen we ergens toch dat Artur Mackowiak nog beter tot zijn recht komt in die donkere kamer (zie hierboven). Iets zegt ons dat de man zijn vele andere bezigheden als ondermeer artistiek directeur van het Fomo Music & Film Festival nog wel eens opzij zal leggen om een Europese tournee te ondernemen. We wachten geduldig af.