Arto Lindsay - Cuidado Madame

Northern Spy Records

De experimentele, Amerikaanse muzikant Arto Lindsay is altijd al een buitenbeentje geweest. Ooit begon hij bij de no wave-band DNA in de seventies, maar met bands als Ambitious Lovers (met Peter Scherer), Lounge Lizards en The Golden Palominos zoch hij naar alternatieve en experimentele invalshoeken, die soms het atonale als eindpunt namen. Daarmee vindt hij aansluiting bij punk, avant-garde, en free jazz.

'Cuidado Madame', zijn eerste studioalbum sinds 2004, is de opvolger van het verfrissende overzicht van zijn carrière 'Encyclopedia Arto', al is Lindsay niet het type muzikant dat voor de "hits" gaat. Onlangs droeg hij nog zijn steentje bij aan het Ceramic Dog-album 'Your Turn' (met gitarist Marc Ribot).Hier brengt Arto Lindsay elf korte nummers. Pop als het ware, zij het dat ook hier wederom een zeer fascinerende Braziliaanse toets werd aangebracht.

Het interessante aan Lindsay is zijn breed interesseveld, gaande van conceptuele kunst tot dans, literatuur, poëzie. In de muziek laat hij zich leiden door verschillende stromingen; van eenvoudige popmuziek tot meer dansbaar spul als soul en Braziliaanse samba. Vooral de opgewektheid en het feestelijke karakter van de samba maakte bij hem veel los. En dat merk je ook aan dit nieuwe, in Brooklyn opgenomen album.

De zwierige, tongue-in-cheek-titel geeft al aan dat Lindsay zichzelf en muziekliefhebbers graag amuseert. Inspiratie voor zijn werk haalde hij dit keer bij een film van filmmaker Julio Bressane over revolterende huisvrouwen.

Lindsay neemt een belangrijke plaats in het geheel in, maar omringt zich ook met Melvin Gibbs, Paul Wilson, Kassa Overall, Patrick Higgins, Ryu Takahashi en Thiago Nassif. Zoals Lindsay zelf in een recent interview aangaf, trok hij de studio in met een ruw beeld van de te bereiken sound. Hij gaat op zoek naar zowel Afro-Braziliaanse sounds en allerhande tropicalia, wat tot uiting komt in de candomblé drums en percussie ("sexy Arto") om die vervolgens te mengen met westerse invloeden ("scary Arto"). Dat contrast komt tot uiting in het veelzeggende Arto vs. Arto.  

Tot op zeker hoogte is dit een reactie op het misschien te kunstmatig opgedeelde carrièreoverzicht en komt hier vooral de meer sensuele kant van Lindsday naar voren. Maar tegelijk gaat hij nadrukkelijk op zoek naar nieuw, muzikaal terrein.

Dat levert een mooi album op met experimentele kantjes. Daartegenover staat ook het grote "probleem" van dit album. Echt vlot toegankelijk is het namelijk niet. Toch heeft het zijn momenten: het met beats  versierde Grain By Grain bijvoorbeeld, of de bijzonder verleidelijke sounds van Seu Pai en Ilha Dos Prazeres.  Het blijft dansbaar (Vao Queimar Ou Botando Pra Dancar).