Arstidir - BLIK

Eigen beheer

Big smile. Enkel al de vele accentjes die je op, onder of midden in de IJslandse naam Árstíðir terugvindt, doen zowel onze website als onze spellingscontroller op tilt slaan. En dat terwijl we IJslandse artiesten zonder excuus durven bedanken voor de puurheid, natuurkracht, zuiverheid … dingen die niets met computers of controllers te maken hebben. Helaas loont dat niet altijd. U herinnert zich nog dat IJsland als eerste land op de wereld ooit op de rand van faillissement stond zo’n tien jaar terug? Helaas moet ook dit gezelschap na veel erkenning in eigen land en klein Scandinavië zelfs voor de achtste plaat proberen het hoofd boven water te houden via een crowdfundingactie. But hey, … they succeeded!!

Vijfenzestigduizend euro. Daarmee neem je tegenwoordig een goede plaat op. Of nee. Daarmee neem je een GOEDE PLAAT op. Een plaat waarbij je jezelf als vocaal folkpoptrio kan laten ondersteunen door strijkersarrangementen van een drievoudig Grammy-winnaar als Marc Ursell. Of die je kan laten masteren door Glenn Schick die ook eens een plaatje van ene Justin Bieber of Arrested Development mocht nivelleren. Ach, het zal wat. Cijfers zijn sowieso taboe in muziekland. Dus dat doorbreken we met plezier eventjes. Sparen maar, beste lezer.

Maar terug naar de idee: Árstíðir heeft bij deze een prima plaat gemaakt. Eentje die elf liedjes lang stand houdt. Met het steeds samen zingende vocale trio vooraan, maar met nu ook een duidelijke voorkeur voor sfeerstrijkers (viool, viola, cello) als elektronische ritmen, melodietjes als fritseltjes. Of laten we het een ensemble noemen van digitaal en heerlijk folky analoog. Wacht! We gaan even gas terug nemen. Want met veel centjes zorg je ervoor dat je muziek tot een soort van grotesk stadiongehalte uitgroeit met larger than life vibes en een beperking van de originele driestemmigheid tot een soort van ontdubbelde stem-,zang die soms meer in octaven uitwaait.

Klinkt te technisch of ingewikkeld? Prik even door die zogenaamde “wereldsound”. Als je fan bent van pakweg akoestisch-digitale pop die blendt tussen Milow (akoestisch) of Gotye (digitaal) met vooral een stemtimbre dat eerst aan de één, dan aan de ander doet denken, moet je zeker eens door deze plaat snuffelen. Een plaat vol hapklare brokjes, diverse songs en niet één slechte track. Laat dat duidelijk zijn..

Dus als je echt zoekt naar zaken als drie synchroon opererende zangers (hier hoor je een soort van ontdubbelde stem), doordachte strijkarrangementen (een paar verrijkende streeltjes voor meer power) of een Scandinavische touch (we gaven al een paar beter scorende Belgische knallers mee), dan kom je fout weg. Maar je krijgt wel de dramatiek van een slepende song als Figure mee – eerst openend als een soort van happy volksdans, maar later vol melancholische ernst – of een track later een tearjerker vol terugblikkende gedachten en fake dramatiek.

“Do you remember how we used to give in to feelings where we were still to young?” Onder begeleiding van een paar spaarzame pianotoetsen en slepende cellonoten. Recht door het hart. Tot het digitale tijdperk na een minuut helaas aanbreekt en dit gezelschap opnieuw probeert de wereld tot zijn fanbasis te krijgen. Keep it simple is niet langer het motto van deze band.

Heb je het al door? We zijn echt wel fan van de liedjes van deze onuitspreekbare IJslandse groep en geloven voor de volle honderd procent dat dit album veel fans zal verwarmen en verwennen. (vooral jonge en vrouwelijke fans). En je moet wel toegeven dat Árstíðir leuke, hapklare liedjes maakt die toch ook net verder gaan dan een plat één-twee-drie-popgehalte. Maar ‘BLIK’ is net wat te doordacht of onderbouwd voor ons. Of... we hebben een paar andere ideetjes om vijfenzestigduizend euro muzikaal te benutten.