Arno - Vivre

Play It Again Sam

Onlangs mocht le plus beau d’Ostende tweeënzeventig kaarsjes uitblazen. Hieperdiepiep, jij vieux motherfucker! Dat het tweeënzeventigste levensjaar van Arno niet zijn leukste was, met een wereldwijde pandemie die de podia leeg hield en waarin we allemaal solo gigolo’s werden, maar bovenal die klote-ziekte met de grote K die hem in de greep kreeg, is een open deur intrappen.

Maar Arno is een overlever. Zelf zagen we hem kort voor zijn operatie spelen tijden de uitverkochte Santeboutique-concerten in de Ancienne Belgique waar hij, zelfs met een aantal chemosessies achter de kiezen, iedereen knock-out mepte die drie achtereenvolgende avonden. Zijn betreurde maatje Paul Couter, de C in TC Matic die onlangs de strijd met kanker verloor, speelde toen in het voorprogramma. De wil om alles te overwinnen, het virus en de kanker, maken dat Arno wil blijven leven met een grote L. Maar wel in het vandaag, want morgen bestaat niet. ‘Vivre’ is dan ook niet zomaar de titel van dit album.

Je voelt van minuut één de urgentie in deze plaat: Arno gaf onlangs zelf aan dat het voelt alsof dit wel eens zijn laatste (plaat) zou kunnen zijn. Het was dus tijd om van de nood een deugd te maken en deze al lang op stapel staande ‘piano au voix’-plaat te maken. En zingen over het leven hoort daar natuurlijk ook bij. Als alle toeters en bellen van de nummers wegvallen, en er zowat alleen stem en teksten overblijven, besef je pas hoe sterk de songteksten van Arno binnenkomen. We moeten eerlijk toegeven dat wijzelf in het verleden niet altijd de volle draagkracht van Arno’s woorden meehadden in het gekkenhuis die zijn optredens vaak waren (een gekkigheid waar we ons overigens zonder tegenpruttelen graag aan overgaven). Nu komen de teksten directer en met meer kracht binnen.

En zo kwam Sofiane Pamart (31), wonderkind van het Conservatorium van Rijsel, in beeld. Hij is dol op straatcultuur en hip hop, en in Frankrijk maakte hij naam als begeleider van enkele bekende rappers. Hij bracht vorig jaar een eigen pianoplaat uit, ‘Planet’. Volgens Arno hemzelve is er ook bij Sofiane “een hoek af en ik heb dat graag”. Daarnaast wordt hij bijgestaan door Mirko Banovic die moest zorgen voor “de warmte van een basgitaar”.

Is ‘Vivre’ dan een "best of"? Ja en neen. Op een plaat van Arno kan je altijd wel genoeg lekkers terugvinden, al was de oogst van lekkers de voorbije jaren wat onevenredig. De selectie die Arno evenwel voor ‘Vivre’ maakt, is ongemeen sterk te noemen. Opener Solo Gigolo grijpt je meteen bij je nekvel en blijft lang nadien nog onder je huid verder sudderen.

Opvolger Je Veux Vivre laat er geen misverstand over bestaan wat de bedoeling is van verder te blijven leven, om de wereld beter te zien worden zonder ellende en meer schoonheid. Het nummer krijgt in deze bijzondere tijden van pandemie, ziekte en polarisatie toch een extra dimensie. Met enkel de piano en spaarzame bas komt de tragiek in Arno’s nummers nog steviger binnen. Het Leven heeft de zanger stevig getackeld, maar hij komt er op deze plaat sterker uit.

Publiekslieveling Les Yeux De Ma Mere mag uiteraard niet ontbreken. Het nummer heeft zich altijd al beter gevoeld bij een sobere pianobegeleiding, zoals de live-uitvoering op het album ‘En concert (À la française)’ dan in zijn originele uitvoering, maar wint hier nog extra aan kracht door de krakende en raspende stem van Arno.

Give Me The Gift is dan weer de jazzkroeg ontgroeid en vervelt tot een donkere tegelplakker van formaat. En voor Dans Mon Lit mogen ze ons ook elke dag wakker maken. Denken en vergeten, dat is wat wij ook vaak doen als we alleen in ons bed liggen. En deze tijden zijn er wel naar om de gedachten wat op een rijtje te zetten.

Ook twee TC Matic-nummers hebben de plaat gehaald. Het eerste is Elle Adore Le Noir, een scharniermoment van hun laatste plaat ‘Yé-Yé’, dat enerzijds de zwanenzang was voor TC Matic, anderzijds werd het nummer als het ware de muzikale voorbode voor de verdere carrière van Arno. Putain Putain kreeg dan weer zijn plaatsje op verzoek van Kenny Gates, medeoprichter van [PIAS]. De Engelsman heeft het plan opgevat een verzameling albums met een artistieke identiteit op de wereld los te laten met als ondertitel “(Par ce Que)”. Het wordt een reeks albums met combinatie piano en stem, met een sobere zwart-wit look, waarvan Arno’s ‘Vivre’ de eerstgeborene is.

Na het beluisteren van ‘Vivre’ kunnen we alleen maar hopen dat dit niet de laatste plaat zal blijken te zijn van Arno. Onze Lonesome Zorro zelve is het daar ook mee eens … en laat schalks weten dan ook al aan een nieuwe plaat bezig te zijn… We kijken er alvast reikhalzend naar uit.